Praat erover ,wees niet bang om het te vertellen.Ze vinden het alleen maar fijn als je eerlijk bent en zelf zit je er ook anders mee en dat is niet leuk.

Hey weet het niet meer,

Wat ontzettend naar dat je je zo ellendig voelt.
Maar wat knap dat je de anorexia overwonnen hebt!
Bij anorexia is het vaak zo dat na gewichtsherstel het nog een poosje duurt voordat je gewend bent aan je lichaam en je lichaamsbeeld weer normaal wordt. Je kijkt nu nog heel erg vanuit de eetstoornis naar jezelf. Gun jezelf daarin wat tijd en wees lief en mild. Kijk eens naar wat je allemaal kan met je lichaam en hoe goed het functioneert.
Probeer hier elke dag even bij stil te staan, dat zal je helpen een wat positiever lichaamsbeeld te krijgen.

Vervelend dat je ouders en zusje zo op je letten. Ik kan me voorstellen dat dat erg verstikkend is voor je en je meer controle over jezelf wilt. Bedenk dat je ouders en zusje dit uit bezorgdheid doen. Ze willen voorkomen dat je een terugval krijgt.
Bespreek het eens met ze dat je je te bekeken voelt door hun en dat je graag dat ze je minder controleren. Zou je dat kunnen? En zijn er ook nog anderen met wie je dit kunt bespreken?

Je vriendje is verliefd op jou om hoe je bent, dus hij vindt je sowieso mooi! Maar ik denk dat het het belangrijkste is dat hij bij jou is om wie je bent en hoe je doet. Vraag het hem maar eens!

Ik hoop dat je hier wat aan hebt!

Hey sterkte💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙

Lieve Weet niet meer, ook sterkte. Wat rot voor je. Bij anorexia is heel veel onbegrip. En je ouders zijn ook hopeloos en willen niet dat er iets met je lichaam gebeurt. Hoewel de meeste met een eetstoornis een normaal gewicht hebben kunnen je organen uitvallen, als je dan ondergewicht hebt. Ik snap als ze bang zijn. Nu je misschien in herstel bent gaat het over een paar maanden wel over. Blijf vechten, je bent A.N niet waard.💕

Ik heb net ze erover gepraat, en ze begrijpen het. Ik heb alleen dat ik me steeds minder belangerijk voel tegenover mijn zus. Mijn zus heeft voor muziek gekozen in haar vakken paket En danmoet ze gaan pianospelen ( Ik speelde uit ons gezin
altijd piano, en mijn zus viool). Nu ben ik bang dat ze even goed word. En dat ik helemaal nergens meer goed in ben. Weet iemand hoe je met egoisme kunt omgaan?

Het beste is om te zeggen hoe je voelt dan er dagen mee te zitten en rondlopen

Hey Weet het niet meer,

Zo te lezen vind je het erg vervelend dat je met die gevoelens rond loopt en wil je daar graag iets aan doen.

Allereerst wil ik je zeggen dat deze gevoelens heel normaal zijn. Het komt vaak voor dat er een bepaalde 'rivaliteit' tussen broers en zussen is. Daar hoef je je niet voor te schamen en dat maakt je niet egoïstisch. Het zijn gewoon natuurlijke gevoelens.

Zo te lezen ben je bang dat je straks nergens meer goed in bent. Maar denk je echt dat dat gaat gebeuren? Jij bent en blijft net zo goed, ook als iemand anders het kan. Bovendien is het niet zo zinvol om jezelf te vergelijken met anderen. Het gaat om jou en jouw groeiproces.

De tip die ik je wil meegeven is om je meer op jezelf te focussen. Doe vooral wat je leuk vind en waar je gelukkig van wordt. En dat hoeft niet beter te zijn dan iemand anders, als jij het maar fijn vind om te doen. Kortom, hang er geen waardeoordeel aan maar kijk naar je geluksthermometer ;)

Ik hoop dat je hier wat aan hebt!

Liefs

Deze berichten zijn al best wel oud weer. Maar hopelijk kan ik nog iets vragen: inmiddels zit ik al bijna in de 2e, maar ik raak in paniek als het donker is. Alle psygologen waarmee ik heb gepraat zeggen allemaal hetzelfde: er bestaan geen geesten etc.. ook kan ik geen kleding meer kopen omdat ik me niks vind staan. Ik vind me door en door lelijk. Ik heb een prima thuissituatie met ouders die veel van mij en mijn zus houden. Maar ik haat soms mezelf en mijn zus heel erg. Maar dit mag niet van mezelf. Want ik moet aardig zijn en vriendelijk. Maar ik vind het moeilijk om oprecht te lachen, meestal kijk ik boos. Ik kan mezelf ook neit meer krabben want dan zien mijn ouders het en ja. Maar soms kan je zo boos zijn dat je gewoon iets moet doen, want je haat jezelf door en door en ik wil ook niet meer praten. Alles gaat best goed nu, maar soms heb ik het idee van: waarom ben je iedereen tot last?. Ik ben een hopeloos geval, niemand krijgt mij uit hoe ik ben. En ik mag geen zelfmedelijden meer hebben. Bedankt voor het lezen. Het moest er even uit. Het lastige is gewoon dat ik blijf die woede voor mezelf voelen. Met hoeveel psygologen of mensen ik ook praat het gaat niet weg.

Hoi, ik weet niet of dit topic nog bestaat (of te oud is geworden of zoiets) . Maar ik wil graag zeggen dat het veel beter gaat en nog bedanken voor de adviezen en de lieve reacties.

In je bericht: 14 jul 2019, 17:07,weet niet meer
Ik Lees dat je probeert zo perfect mogelijk te zijn en dat je erg last van je perfectionisme hebt terwijl niemand perfect is en veel mensen leiden aan perfectionisme dus je bent niet de enige maar hoeveel psychologen je ook neemt het is ook een kwestie van accepteren dat je niet perfect bent en jaloers zijn is niet erg heelveel broers en zussen hebben dat en het is prima dat jezelf soms haat maar de hele tijd is niet gezond. Vaak laten mensen niet zien dat ze van iemand houden maar ik denk dat je familie wel van je houdt. En praat gewoon met je familie over stugge hoe eng het is zij kunnen je helpen! Hopelijk lees je dit en mooi dat het goed gaat.