Hoi deze tekst schrijf ik om je even stil te zetten. Om je te laten nadenken. Ik richt mij tot alle mensen die zichzelf beschadigen, op welke manier dan ook. Zelfbeschadiging kan op ontelbaar veel manieren en elke manier van zelfbeschadiging is erg en moet serieus genomen worden. Ik schrijf dit verhaal omdat je iets moet weten. Je moet weten hoe ik de afgelopen 10 jaar heb verspild. Waarom je dat moet weten? Zodat jij niet dezelfde fouten gaat maken die ik heb gemaakt. Via mijn Instagram krijg ik vaak privéberichtjes van meiden (en soms jongens) die het moeilijk hebben, die het leven verdomde zwaar vinden en die hulp nodig hebben. Ik probeer er voor deze mensen te zijn maar ik ben ook geen superhuman. Ik heb niet de illusie dat ik iemand kan redden. Het enige wat ik kan doen is mensen tot nadenken aanzetten, iets wat ik nu ga proberen.

Bij mij begon het 10 jaar geleden. Ik haatte mezelf en begon mezelf te beschadigen. Ik was 12 jaar. Ik was boos, ik voelde me vies en ik dacht dat het een goed idee was om mezelf te straffen. Ik wilde alles ‘goedmaken.’ Uiteindelijk is de zelfbeschadiging bij mij ontiegelijk uit de hand gelopen. Het werd groter en groter en op een gegeven moment kom je er niet meer uit. Het heeft mijn leven voor 10 jaar verpest. Die jaren zijn verloren gegaan en ik krijg ze nooit meer terug. Ik zal je vertellen hoe zelfbeschadiging bij mij werkt en ik wed dat het precies hetzelfde werkt bij veel van jullie. Hopelijk ga je inzien waar je mee bezig bent. Hopelijk trap je op de rem.

Goed, mijn zelfbeschadiging begon klein. Ik sneed mezelf een paar keer en dat stelde me gerust. Het hielp me in het begin. Ik dacht dat het goed was waar ik mee bezig was. Door mezelf te snijden kon ik gestraft worden voor alles wat ik in mijn leven fout had gedaan. Ik kwam in aanraking met seksueel misbruik en dacht dat het mijn eigen schuld was. Door de zelfbeschadiging had ik een manier gevonden om met dit alles om te gaan. Ik wist toen nog niet dat diezelfde zelfbeschadiging zou veranderen in de grootste fout van mijn leven.

Ik had een paar kleine wonden. Met een pleister en wat verband kon ik het prima verzorgen. Het waren tenslotte maar een paar kleine wonden. Ik vond die wonden al gauw niet meer goed genoeg. Zonder dat ik het doorhad maakte ik de volgende wonden nét ietsjes groter. Mijn problemen moesten net even wat serieuzer. Want als ik eerlijk was viel het allemaal wel mee met mij, toch? Anderen hadden het zwaarder dan ik. Anderen hadden ergere dingen meegemaakt. Anderen hadden grotere wonden. Anderen waren belangrijker dan ik.

Niemand geloofde dat ik het zwaar had. Ik wist niet dat er meerdere manieren waren om te communiceren en dat zelfbeschadiging absoluut geen goede manier was. Ik had om te beginnen gewoon aan mensen kunnen vertellen dat ik me niet goed voelde. Ik had kunnen zeggen wat er aan de hand was. Waarschijnlijk hadden me

31 dec 2017, Love U