Aan tafel was de spanning te snijden. Iedereen aan tafel voerde zijn eigen oorlog met het eten op het bord en hun gedachten. Maar niet alleen die strijd werd gevoerd, ook onderling werd er veel vergeleken en soms zelfs bewust of onbewust wedstrijdjes gedaan. Wie het minste wist op te scheppen of wie het langzaamste at bijvoorbeeld. Ik vond het eten met andere mensen met een eetstoornis eerder een trigger dan een steun in de rug. Er was zoveel jaloezie en concurrentiestrijd aan tafel.

tafel

Juist in een behandelgroep vind je tegelijker tijd ook veel herkenning en begrip. Ik vond het fijn om mensen te ontmoeten die met hetzelfde worstelde. Ik schaamde me voor mijn gedachtes die ik had door mijn eetstoornis, maar in de groepsbehandeling kon ik die schaamte opzij zetten. Hier begrepen ze wat er echt in mij omging. Hier voelde ik me gesteund in mijn strijd om mijn eetstoornis te overwonnen. Toch hing er op andere momenten ook een grimmige sfeer in de groep. Als het er op aan kwam, was het ieder voor zich. Of in ieder geval; ieder voor zijn eigen eetstoornis.

Er werden stiekeme spelletjes gespeeld die niet alleen het herstel van de meiden zelf, maar ook andere groepsgenootjes in gevaar brachten. De drang om toch minder caloriëen binnen te krijgen was zo hoog door de angst die we hadden vanuit onze eetstoornis. Zo hoog dat er op sommige momenten even geen ruimte meer was voor gezond verstand en gedachtes die we hadden aangeleerd door de behandeling. Winnen, dat was het belangrijkste. Ergens de beste in zijn. sommige klinieken worden er nog veel heftigere gevechten uitgevochten aan tafel, dan bij mij in de groep gebeurde. Soms onopgemerkt, soms zichtbaar. Soms zelfs zo erg dat groepsgenootjes elkaar de behandeling erg moeilijk maken. Ze dagen elkaar uit, maken overal een wedstrijd van of verzinnen samen complotten en leugentjes om in plaats van aan te komen af te vallen of in plaats van beter te leren eten, toch zo min mogelijk binnen te krijgen. Soms lopen de stiekeme praktijken uit op het stopzetten van behandelingen, ernstige gezondheidsproblemen en vooral uitstel van herstel. Is dat wat je wilt? Vreselijk vind ik het, als ik hier aan denk. Ik vond de jaloezie bij mij in de behandelgroepen ook altijd erg ongemakkelijk. Ik was daar voor mezelf, maar ineens was ik heel veel bezig met wat anderen over me dachten, van me vonden, beter konden of waarin zij mij inhaalde. Ik voelde me altijd minder waard. Zo ook met het volgen van een aankom lijst. Ik vond het niet eerlijk dat een ander groepsgenootje hier sneller mee mocht stoppen dan ik. Of dat ik op de bank moest zitten na het eten, terwijl anderen mochten wandelen in de pauze tussen de therapieën door. Ik vergeleek mezelf enorm met anderen. Qua gewicht, qua hoeveelheid eten en producten, maar ook wat betreft aandacht van mijn therapeut of ernst van achterliggende problematiek. Ik dacht al snel dat ik me aanstelde. Dat ik een nep-eetstoornis had of veel minder hulp nodig had da

15 sep 2017, nouska