Op de basisschool was ik altijd het engeltje van de klas. De juffen konden zich geen betere leerling voorstellen. Al liet ik wel erg over me heen lopen. Ik stond altijd achteraan in de rij en deed alles wat er me gevraagd werd.
Rond mijn 10e kreeg ik last van 'rare gedachten'. Ook had ik last van zelfmoordgedachten. Zo stond ik een keer in de keuken met wat op mijn polsen. Ik weet nu niet meer waarom ik het deed. Ook heb ik een aantal keren tegen mama gezegd dat ik wenste dat ik nooit geboren was.
De overgang van de basisschool naar de middelbare verliep goed. Er gingen meiden uit mijn oude klas naar dezelfde school, dat voelde veilig. Wel heb ik verschillende dingen mee gemaakt op school die best schokkend zijn. Toen ik 13 jaar was is mijn beste vriendin, haar moeder verloren aan borstkanker. Ik zag hoe mijn vriendin er aan onderdoor ging. En ik stond daar. Ik kon niets voor haar betekenen. Ja, ik steunde haar. Maar ze bleef depressief.
Toen ik 15 jaar oud was heb ik mijn oma zien sterven (op mijn 9de overleed mijn opa, wat ook een enorme indruk bij me achterliet). De maanden hierna werd mama depressief. Voor mij was het heel moeilijk om mama zo te zien. Vooral als ze moest huilen had ik het zwaar. Dat deed ze nooit. Altijd was ze een blije vrouw. En nu? Nu was ze letterlijk gebroken.
Ook op school speelden er toen vervelende dingen. In deze tijd waren mijn ouders vaak aan het lijnen. Ik besloot minder/of niet te snoepen. Vet eten mocht ik nog wel. Maar geen snoep meer. Steeds weer mislukte dit en voelde ik me een mislukking. Ik begon me te richten op mijn gewicht. Iedere dag
wegen. Mijn gewicht bleef stabiel. Ik begon kleine eetbuien te krijgen (al wist ik toen nog niet dat dit eetbuien waren). Ik heb altijd wel veel gesnoept, maar het werd steeds meer. Ik voelde me zo zwak dat ik er niet van af kon blijven. Iedere dag beloofde ik mezelf het geen snoep meer! De hoeveelheid snoep wisselde vaak. Maar op een gegeven moment besloot ik om mee te gaan lijnen. Ik ging opschrijven wat ik at en hoeveel punten dat waren. Na het eten bespraken ze vaak hoeveel wat was en zo leerde ik de punten uit mijn hoofd. Na een tijdje kwam mijn moeder erachter dat ik mee lijnde en toen stopten ze.

Toen ik 16 was kreeg ik amandel onsteking waardoor ik 1 tot 2 weken niets kon eten. Op betere dagen at ik brood met soep. Na deze periode van niet eten zag ik dat ik x kg kwijt was geraakt. (Nu pas herinner ik me dat ik een soort van trots voelde. Het getal was gedaald ipv gelijk gebleven. En omdat ik altijd al ondergewicht heb gehad was mijn gewicht te laag)

Tijdens het nemen van de antibioti

19 sep 2017, nouska