Hoi Eva,

Ik zit in het tweede jaar van de universiteit en herken best wel veel in jou verhaal. Soms lukt het mij om het van me af te zetten door te denken; ik word toch niet blij van mijn uiterlijk dus laat ik me maar gewoon op iets anders richten. Maar steeds vaker grijp ik naar drugs om van mijn gedachten af te komen.
Ik heb het idee dat de onzekerheid best uit het feit kan komen dat ik het normale leven niet zo goed aankan, als ik in mijn eentje op reis ben zonder plan of verantwoordelijkheden heb ik er bijna niet tot geen last van, maar ik weet natuurlijk niet hoe dat bij jou zit.
Als ik de maten zie die jij geeft dan ben je dun met vormen waar je nogal blij mee moet zijn. Als ik zelf realistisch naar me zelf kijk dan ben ik niet lelijk en kan ik er echt mooi uitzien. Maar zolang ik niet op Doutzen Kroes lijk en ik niet elke jongen kan krijgen die ik wil, zal ik onzeker zijn, en waarschijnlijk dan nog. Ik weet niet of je je daar in herkent?
Wat ik probeer te zeggen is dat het niet aan je buik benen of wat dan ook ligt. Uiteindelijk heel simpel gezegd heb je gewoon veel bevestiging nodig en aandacht, het enige wat je kan doen is een omgeving creeren waar jij gelukkig van wordt, wat ontzettend moeilijk is maar niet onmogelijk. Probeer out of the box te denken. Zo ben ik er achter gekomen dat als ik met blote voeten en opvallende kleurige kleding door centrum amsterdam loop, iedereen me aanstaart maar ik niet onzeker ben, als ik er normaal bij loop wel. leer jezelf kennen en verbaas jezelf, waarschijnlijk zit er veel meer achter jou dan jezelf denkt.
Als ik praat en schrijf dan zeg ik wat ik denk, wat nogal onvolgbaar en van de hak op de tak gaat, dus hoop dat je er uberhaupt wat aan hebt, maar weet ten minste dat je niet de enige ben.

Beste anoniem (ik heet ook geen Eva hoor :P)

Heel, heel erg bedankt voor je bericht. Dat had ik nodig. Ik herken mezelf in een aantal dingen die jij schrijft, bijvoorbeeld de gedachte "ik word toch niet blij van mijn uiterlijk dus laat ik me maar gewoon op iets anders richten". Ik ben een ontzettende hypocriet. Ik loop wel anderen te troosten en te helpen, stel me op als vertrouweling en wil voor iedereen het beste. Iedereen verdient het om van zichzelf te houden zoals hij is. Ik hoor mezelf nog tegen iemand zeggen “Natuurlijk ben jij de moeite waard!”. Ik heb mezelf nooit de moeite waard gevonden en ben bang voor wat anderen van me vinden. Ook is de zorg voor een goede vriend, die psychische problemen heeft en zich sneed, (die zit nu in de kliniek) me in de vijfde en zesde boven het hoofd gegroeid. Ik ging me schuldig voelen als hij achteruit ging, ik had niet genoeg gedaan. Om dat gevoel kwijt te raken en vooral om eindelijk blij te kunnen zijn met mezelf, ging ik lijnen. Ik dacht dat ik er goed aan deed. Ik zou zelfvertrouwen krijgen door mooi te worden en met zelfvertrouwen zou alles me beter lukken. Maar het lukte niet. Ik viel nauwelijks af, hoe streng ik ook lijnde en sportte. Na tien maanden leven van sport, maximaal een maaltijd per dag en alle medicijnen in huis die "afvallen" in de bijsluiter hadden, was ik maar vijf kilo afgevallen. Toen alles eind 2012 aan het licht kwam, ben ik naar een psycholoog gegaan. We hadden, in haar woorden, veel werk te doen. Bij haar zag ik op een gegeven moment: Eigenlijk ben ik wel een beetje gestoord bezig. Nu sta ik weer buiten zonder eetstoornis en eerst hoorde daar een redelijk evenwichtig zelfbeeld bij (niet per se extreem positief) maar dat zakt nu weer een beetje in.
Het "out of the box denken" is een goeie tip, maar ik weet niet of ik dat durf want dan staren mensen mij aan en daar word ik onzeker van :P
Eigenlijk is het zo raar. Ik heb een geweldig vriendje waar ik heel erg verliefd op ben, ik studeer, ik kan het met veel mensen goed vinden, ik heb geen eetstoornis meer, ik hou van harp spelen, schilderen, toneelspelen, dichten, lezen, alles wat met taal en cultuur te maken heeft ... waarom ben ik dan zo onzeker over mezelf? Nou ja, uiterlijk is natuurlijk een heel andere zaak. Ik snap mezelf echt niet.
Een omgeving maken waar ik gelukkig van word, is ook een goeie tip. Er zijn heel veel dingen om me heen waar ik gelukkig van word. Alleen is er een klein probleempje ... ik zit zelf in die omgeving en ik maak mij niet gelukkig. Daarom probeer ik mezelf zo veel mogelijk aan de kant te zetten en me te richten op alles om me heen.
In elk geval, ik stuur je even een internetknuffel op voor je steun en tips. Dankjewel! :) Ik ga ze zeker onthouden en gebruiken.

Oh en trouwens, Anoniem, over Doutzen Kroes hè ...
Er staat in een artikel op Proud2bMe (ik weet niet of je die site kent) het volgende over Doutzen Kroes:
"Doutzen Kroes loopt bijna nooit mee in catwalkshows omdat ze niet in de sample sizes (maat 34-36) past. "Ik ben niet één van die ultraslanke meiden. Ik hou van het leven." Doutzen heeft er nooit een geheim van gemaakt dat ze 'breder' is dan het gemiddelde broodmagere model, en was zelfs één van de panelleden tijdens de Council of Fashion Designers of America-discussie over te dunne modellen. Ze vindt het wel jammer dat ze niet meer wordt gevraagd voor shows, maar weer niet zó jammer dat ze keihard gaat lijnen.

Goed wat Doutzen doet. Maar echt belachelijk dat ze 'te dik voor de catwalk' is.

ik ben byna 14 en heb maat 34. Maat 34-36 is gwn te dun voor volwassen vrouwen

Misschien ben jij ook langer dan 1.58 :P