Heee, dit klinkt mij zeer bekend in de oren, ik zit momenteel in een zelfde soort situatie. Ik weet dat het enorm moeilijk is maar toch is het belangrijk om het aan je mentor te vertellen. Zelf durfte ik ook niet naar mijn ouders te gaan, toen ik dat uiteindelijk toch gedaan heb geageerden ze best oké. Je ouders houden van je en willen je niet kwijt! Ik zou willen dat ik je een andere tips zou kunnen geven maar dat kan ik simpelweg niet. Heel erg veel sterkte, ik leef met je mee!! :)
Stay strong <3

De school heeft waarschijnlijk wel een vertrouwenspersoon? Daar kun je ook heel fijn mee praten, waarschijnlijk. En hij of zij mag niets door vertellen.

Als je er alleen mee blijft zitten wordt het alleen erger. Je kunt beter toch iemand in vertrouwen nemen ;) xx You can do it

Je zou het beste naar de mentor kunnen gaan ja. Wat je ook zou kunnen doen is waar je wil snijden een hartje neer tekenen met een naam ervan van iemand van wie je houd. Want als je dan toch daar snijd dan 'vermoord' je diegene een soort van. Succes xx

Dank jullie wel voor jullie reacties! Ik heb geen vertrouwenspersoon op school @Hanneke11. En ik wil het echt echt echt niet aan mijn ouders vertellen!! Hebben jullie misschien nog meer tips? XX

Hee,

Je zou het in een brief kunnen zetten. Die hoef je niet aan iemand te geven maar dat lucht meestal ook al op! Wat je wel zou kunnen doen is die brief(als je hem schrijft) aan een goede vriendin geven, kijk hoe zij reageert. xxx

Vertel het aan een volwassene die je vertrouwd!

Dat is het beste.

xxxxxx

ik heb precies dezelfde probleem ik heb wel een tip voor je: praat met je vrienden/vriendinnen erover die zullen vast niet doorvertellen misschien begrijpen ze bij het begin niet maar als je het uitlegt dan begrijpen ze vast wel en komt het omdat je een slechte verleden hebt gehad ? (want dat was wel bij mij het geval) en ik heb ook wel eens met die zelfmoorden gedachten

Nou jongens, dit is weer eens een ander soort reactie dan normaal. Ik ben namelijk de topic-opener van dit bericht! Het is nu bijna 4 jaar later en wat is er veel gebeurt. Ik kan vertellen dat ik nog steeds periodes heb waarin in terugval op het copingmeganisme 'zelfbeschadiging'. Ik heb in de tussentijd mijn ouders ingelicht, 3 verchillende psychologen bezocht, therapieën gehad en zit momenteel in de onderzoeksfase bij de GGz (dat houd in dat ik nu allemaal onderzoeken krijg gericht op bepaalde problematiek). Maar inmiddels ben ik ook 17, ouder en wijzer dan het meisje van (net) 13 dat ik was toen ik dit bericht plaatste. Ik zit in 5 gymnasium, iets wat ik vroeger nooit geloofd had te kunnen bereiken. Over een paar jaar zal ik studeren, landen bezoeken, reizen. Ondanks dat het zwaar kan zijn, is het leven echt de moeite waard. Ik ben trots dat ik er nog ben en nog even meevecht op deze aardbol. En jij? Jij die dit leest? Ook voor jou ben ik blij dat je er nog bent. Keep on fighting, darling. Zet 'm op♡

Heel goed meid, super trots. Je hebt ervoor gevochten en het is het waard! En nu bereik je dit allemaal. Je moet altijd in jezelf geloven, never give up. 🌟

Ook ik heb een aantal jaar geleden gereageerd en ben nu ook weer verder. Wat was het een moeilijke tijd. Ik durfde het niet tegen anderen te zeggen, bang om hun reacties. Dat beeld hadden ze ook niet van mij, dat ik mezelf beschadigde en zelfmoord gedachten had. Ik moest gewoon goed zijn en niemand hoefde zich zorgen te maken over mij. Ik liep wel bij de psycholoog voor algemene dingen, zoals onzekerheid. Toen ben ik in een maandelijkse vragenlijst eens eerlijk geweest, ging hij doorvragen en heb ik alles gezegd. Toen leek het wel nog slechter te gaan. Ik voelde me zo somber en depri. Doordat ik professionele hulp had, werd ik goed begeleid. Alleen mn ouders wisten er van , dat ik bij de psycholoog liep, verder wisten ze vrij weinig. Later heb ik, met hulp, een brief aan hen geschreven en die op hun bed gelegd. Ook schreef ik veel voor mezelf, of ik tekende wat ik voelde. Door de openheid en door groepstherapie ben ik er bovenop gekomen! Groepstherapie vond ik hartstikke eng, maar het was wel beter voor me. Ik leerde daar om te praten en ik kwam er achter dat ik echt niet de enige was. Nu ben ik van therapie en medicijnen af. Het was een lange en moeilijke weg. Inmiddels ben ik 23 en gelukkig getrouwd. Of ik tips heb? Schrijf eens een brief aan een vriend/vriendin die je echt kunt vertrouwen. Maar zoek dan ook hulp door bijv naar de huisarts te gaan. Je vriend/vriendin kan daarbij helpen. Voor de huisarts kun je evt ook alles in een brief schrijven, want vertellen is misschien heel erg lastig. De huisarts kan dan wat vragen stellen. Je bent niet de enige, en toch is het een hele moeilijke en eenzame weg. Heel veel sterkte!