Stoppen?
Hey allemaal! Ik ben een meisje van 14 en ik beschadig mezelf nu ongeveer 2 jaar. Het gaat met ups en downs, maar helaas is het nog niet gelukt om er vanaf te komen. ik heb ooit (in een ver verleden xD) aan een docente gym verteld dat ik mezelf beschadig, maar dat was geen succes. Ze vond het ''erg'' en ze schrok er van. Ik dacht toen echt:''Woww, hoezo schrik je hier van? Its just me! Zo erg is het niet.'' Ik ben gestopt met gesprekken voeren met haar, want ik moest altijd met haar afspreken in de pauze of na de lessen van school, maar ik hou niet zo van sneaky gedrag dus dit hele gebeuren was niks van mij. Ik lachte ook alles weg en kon niet serieus vertellen waar ik mee zat. Ik denk dat dat komt omdat ik mensen niet snel vertrouw. Ik kan prima opschrijven wat ik voel, maar het uitspreken, wow nee, dat durf en kan ik echt niet. Ik probeer echt te stoppen, maar het lukt gewoon niet echt. En no way dat ik dit aan mijn ouders of wie dan ook ga vertellen. Ik liep bij een leerlingenbegeleidster omdat ik tegen mijn mentor had verteld dat ik dacht dat ik faalangst had, dat ik vond (en vind) dat alle negatieve dingen die in mijn (nog best korte) leventje zijn gebeurd mijn eigen schuld is en dat ik mezelf ''niet echt heel leuk vind''. Dat is nog zwak uitgedrukt. Maargoed, ik liep dus bij die leerlingenbegeliedster maar na een paar gesprekken en 1000x te horen hebben gekregen ''Ja, je moet gewoon anders denken.'' en ''Je bepaald zelf wat je denkt'' doordat ze dit zei verloor ik het laatste beetje vertrouwen en het ging ''goed'', zei ik, om maar van haar af te zijn. Ik ben er inmiddels achter dat zomaar ''anders denken'' veel moeilijker gaat dat iemand zich kan voorstellen.
Wat bij mij ook nog wel eens een probleem is, is dat mensen wel eens vergeten dat ik ook ''nog maar'' 14 ben. Door mijn lengte en intelligentie wordt ik vaak ouder geschat. Ik ben geen ''kinderachtig'' meisje, maar ik ben best serieus en slim. (Best eigendunk om dit over jezelf te zeggen, zo slim ben ik nou ook weer niet. (Ik zit wel op het gymnasium, maar daar is ook alles mee gezegd)). Ik ga met veel dingen volwassen om en ik sta altijd voor iedereen klaar. Ofcourse i'm not perfect, but i try hard to be there for people who need me!
Volgens mij is dit echt een keilang bericht geworden, maar bedankt voor het lezen! Reacties en adviezen zijn altijd welkom <3
-xx-
Reacties
plaats reactieHet klinkt misschien stom, omdat de hulp die je tot nu toe hebt gehad niet heeft geholpen, maar je MOET hulp zoeken. Het hoeft niet persé vanuit school te komen, je kan ook hulp zoeken bij je huisarts, die mag als jij het niet wil niks doorvertellen aan anderen. Je huisarts kan je dan doorverwijzen naar een psycholoog. En je zult een keer de stap moeten zetten om erover te praten met je ouders, als niemand het weet, kan niemand je helpen. Het lijkt nu misschien alsof hulp zoeken geen zin heeft, maar er is maar 1 manier om dit op te lossen: praat erover. Je kan er ook over praten met een ander familielid dat je vertrouwd, tante, oma, nicht, het maakt niet uit als je er maar over praat. En onthoud een ding: het wordt beter, het komt goed! Blijf dit tegen jezelf zeggen, je bent een prachtig persoon, je komt hier doorheen, je kan het. Ik heb vertrouwen in je, ik hoop oprecht dat je een mooie tijd tegemoet gaat.
Murph