Hey meiden,

Ik heb al wekenlang dag in dag uit vervelende ruzies met mij ouder(s). Meestal met mijn moeder. Het gaat vaak over het opruimen van mijn kamer. In mijn ogen is ie opgeruimd (normale puberkamer eigenlijk), maar mn moeder is er nooit tevreden over. Ze dreigt dat ze mn eigen kamer af gaat nemen! Dit is de enige plek waar ik eigenlijk tot mezelf kan komen en dat wil ze gaan afpakken...! Ze gaat vaak al te ver door spontaan mijn spullen weg te gooien. Ook zegt ze vaak vreselijke dingen tegen me, zoals "ik wou dat je weg was". Ze vergelijkt me met vanalles dat negatief is en ik mag niks over haar terug zeggen. en soms zegt ze dingen als "zo zol je nooit een jongen vinden". Dat kwetst me heel diep. Ik vind al jaren iemand leuk, maar dat durf ik niet te zeggen. Als ik het doe en hij zegt nee, dan krijgen mijn ouders (en vervelende klasgenoten) dat zeker weten via via te horen en dan gaan ze weer vervelende grapjes zitten maken. Ook als hij ja zegt zou ik het toch ooit tegen ze moeten zeggen...
Ook betrekt ze mijn schoolcijfers bij ruzies. Ik zit op 2 atheneum en haalde redelijk goede cijfers, maar mijn moeder zegt dan dat ik dom ben en dat het haar verbaast dat ik op het atheneum zit. Dat maakt me erg onzeker in de klas (daar weet ze me ook mee te kwetsen). Dat zie je ook terug in mijn cijfers. Ik moet waarschijnlijk naar de havo, mr dat wil ik helemaal niet!!!
Als ze boos is blijft ze vaak de hele dag zo en daarbij betrekt ze ook de rest van het gezin. Mijn broertje van 4 moet soms ook huilen.
Mijn vader heeft het alleen maar over veranderen en dat ik mijn cijfers verzwijg (dat durf ik niet te zeggen). Van zijn gesprekken wordt ik alleen maar meer depri, want hij neemt het bijna alleen maar op voor mijn moeder, terwijl zij me elke dag de huid volscheldt. Dat maakt me nog opstandiger als puber en mijn ouders houden daar geen rekening mee. Natuurlijk probeer ik ook mee te helpen, maar er is altijd wel iets op aan te merken, dus ik doe nooit iets goed en wordt alleen maar op mij fouten gewezen. Mijn oma is de enige die altijd achter me staat.
Natuurlijk heeft mijn moeder ook goeie kanten, maar ik ben veel te vaak op mijn hoede en dat vind ik niet prettig. Er hoeft maar iets te gebeuren en mijn moeder verandert alweer in een hulk. Afgelopen winter sloot ze me buiten toen ik een sneeuwbal in het gezicht van mijn zusje (12 jaar) gooide (we hadden een sneeuwballengevecht en zij rende huilend naar mijn moeder). Het was buiten ijskoud en ze hield alle openingen op slot en ze negeerde mijn geschreeuw. Mijn zusje deed en doet ook niks en mijn broertje van vier stond aan het raam te huilen, omdat zijn zus niet naar binnen kon. Uiteindelijk heeft mijn vader me binnen gelaten toen hij terug kwam van zijn werk. Mijn moeder vroeg of ik haar barbaars vond en toen ik boos ja zei flipte ze helemaal. Ook begon ze een keer met hard eten naar me te gooien. Als we ruzie hebben en ik ben (eindelijk) aan het woord, loopt ze gewoon weg.
Op school voel ik me (behalve in de pauze bij mijn vriendinnen) ook niet meer zo fijn nu mijn cijfers bergafwaarts gaan, terwijl ik zo mn best doe...
Mijn vriendinnen worden er ook vaak bij betrokken. Ik ben bang om te vragen of ik naar ze toe mag. Ze wordt dan steeds boos en zegt dat we gw niet thuis iets leuks kunnen doen.
Omdat we dit jaar niet op vakantie gaan krijgen mijn zusje en ik allebei geld om te winkelen (toch een goeie kant), maar mijn ouders dreigen dat af te nemen bij het minste of geringste of hoe je dat ook moet zeggen.
Ik zit gew bijna elke dag te janken van de frustratie.

PLEASE HELP ME!!! Ik heb echt geen zin om mijn leven zo door te brengen tot ik eindelijk het huis uit mag!

XXX

17 jun 2013, Water*Girl