Hoi, ten eerste wil ik graag vermelden dat ik alleen 'even' mijn verhaal hier op wil gooien in de hoop dat dit oplucht.

Ik ben gewoon zo boos namelijk. Waarop en waarom weet ik niet precies. Nouja op mijn moeder. Het is nu al 2 weken vakantie en ze is deze 2 weken vrij van haar werk, nogal een unicum aangezien ik haar vrij weinig zie vanwege haar werk en mijn school. Normaal gesproken woonde ik met mijn zus en moeder, maar mijn zus is sinds het begin van de vakantie het huis uit. Dit valt mij toch redelijk zwaar aangezien we het altijd 'met zn tweeen deden'. Nu ben ik van mijzelf een heel afstandelijk persoon die niet snel emoties laat zien en dergelijken, in tegendeel tot mijn familie. Ik val er een beetje buiten, de nerd, de 'slimme', degene die gewoon heel gesloten en op zichzelf is.

Mijn moeder is praktisch gezien een enorm wrak, wat ze ook toegeeft. Toch zoekt ze nauwelijks echte hulp, rookt en drinkt ze veel etc. Ze heeft het nodige meegemaakt en ik helaas ook, hoewel ik hier enorm sterk uitgekomen ben maar zij niet. Na nu 2 weken met haar op mn lip gezeten te hebben ben ik het een beetje zat geloof ik. Ik neem het mezelf dan ook ontzettend kwalijk dat ik boos op haar ben terwijl zij zo emotioneel instabiel is nu. Het duurt nu al zo lang dat ik eigenlijk gewoon zo moe ben. Van al het drama, van de spontane over-happy momenten tot de droefste dagen, om continu op te moeten letten om bij haar niet de indruk te wekken dat ze een slechte moeder is, want dat is ze niet. Maar ik ben gewoon op en houd daar de laatste paar dagen gewoon nauwelijks rekening meer mee. Ze probeert me mee te nemen ergens mee naar toe, hand in hand te lopen, me te knuffelen etc. Ik word hier heel kriegel van en dat is zeker niet juist van mij, maar ik weet niet... ik vind het blijkbaar gewoon niet fijn om door mijn moeder aangeraakt te worden of als ze iets anders liefs probeert te doen. Ik heb gewoon geen idee.
Ze denkt dat ik me voor haar schaam. Ja en nee. Natuurlijk als overthinking puber schaam je je soms rot voor je ouders. Ze blijft zelf dan ook steeds zeuren over hoe lelijk, stom, dom en slecht ze zichzelf vind. Misschien dat als iemand dit maar vaak genoeg blijft herhalen ze mij gewoon ook de indruk geeft om je je ervoor te schamen? Ik heb even geen idee.

De struggles van een tiener. Wat moeten we er toch mee :')

3 aug 2017, ravendor