Zelf heb ik op mijn 15e geprobeerd om in een pleeggezin te komen. Ik kan je zeggen dat dit moeilijker is dan je denkt.

Een rechter moet een uithuisplaatsingsverzoek - zo heet dat officieel - goedkeuren. Er zijn twee gronden waarop goedkeuring door een rechter relatief gemakkelijk gaan: mishandeling en verwaarlozing.

Mishandeling is wanneer je moeder of je stiefvader jou bijv. slaat of anderszins fysiek verwond. Als dit zo is, meteen foto's maken van die verwondingen, al is het maar een schrammetje. Moet je een keer naar de Eerste Hulp naar aanleiding van zo'n verwonding: vraag het medisch personeel daar om getekende verklaringen van jouw verwondingen, vraag de rekening op bij je zorgverzekeraar etc. Kortom, verzamel bewijs! Ook een verklaring van de buurvrouw dat ze de mishandeling gehoord heeft en/of jou heeft horen gillen daardoor en/of dat ze jou de dagen nadien met blauwe plekken (of erger) ziet rondlopen, kan hierbij helpen. Alle bewijs telt en alle bewijs is belangrijk!!

Verwaarlozing is wanneer er nooit boodschappen worden gedaan en/of wanneer er nooit wordt gekookt en/of dat de was nooit gedaan wordt etc. Probeer ook hiervan bewijs te verzamelen. Het jou beletten dat je naar school kan gaan, bijv. omdat je verplicht wordt om te werken, valt ook onder verwaarlozing. Probeer ook hier bewijs van te verzamelen, als dit zo is.

Uit je bericht begrijp ik dat er bij jou (vooral?) sprake is van geestelijke verwaarlozing. Dit is op zichzelf ook een grond voor een rechter om zo'n uithuisplaatsingsverzoek goed te keuren, maar dit is wel veel moeilijker aan te tonen. Grote kans dat je moeder immers een dergelijke aantijging zal ontkennen bij de rechter. Vaak wordt er dan naar jeugdzorg gekeken als deskundige partij. Echter, mijn ervaring met jeugdzorg is dat die toch al snel de kant van de volwassene(n) kiest, tenzij je dus bewijs hebt. Jij wordt al snel weggezet als 'de vervelende puber' en je moeder is de hulpeloze vrouw diens gezag en autoriteit niet gerespecteerd wordt. 'Framing' heet deze psychologische truc.

Uit je bericht denk ik te kunnen opmaken dat je 14/15 misschien al 16 bent? Als dit zo is, is mijn advies: zit de tijd uit. Hoe k*t dat nu ook is, er komt een moment dat je 18 wordt en dat je niets meer met je moeder te maken hoeft te hebben als je dat wil. Ikzelf ben in de week dat ik 18 werd direct naar de andere kant van het land verhuist, heb een ander telefoonnummer genomen en heb vanaf dat moment 2 jaar geen enkel contact gehad met mijn moeder. Inmiddels is het contact herstelt, maar vaker dan de feestdagen en verjaardagen, komen we niet. Ik zeg niet dat jij dit ook moet doen, maar als je dat wil is dat dus wel mogelijk.

Hoe vervelend en naar de situatie nu ook is: kijk vooruit! Zorg dat je jouw middelbare schooldiploma haalt, probeer ondertussen wat te sparen, bedenk alvast in welke stad je straks wil wonen en ga op je 17e meteen op kamerjacht etc.

Je leeft niet voor je moeder, je leeft voor jezelf! Onthoud dat!