Hallo, ik ben Esther. Ik ben de hele basisschoolperiode gepest. Ik werd buitengesloten en ik had niet veel vrienden. Ik zag er niet heel leuk uit en ik dacht/denk dat het mijn eigen schuld is dat ik gepest ben.

De 1e klas van het middelbaar was een hel. Ik werd nogsteeds gepest en ik begon mezelf te beschadigen. Op een gegeven moment was ik helemaal klaar met leven. Ik schreef een afscheidsbrief en ik was van plan om er een einde aan te maken. Maar.....ik durfde het niet. Ik zag mijn moeder voor me die huilend voor mijn kist zou zitten en ik kon dat beeld niet uit mijn hoofd zetten. Ik heb het dus niet gedaan, maar de gedachtes bleven. Toen heb ik aan een toenmalige vriendin verteld dat ik mezelf sneed en zij mailde een docente bij ons op school. Die heeft me toen wel proberen te helpen, maar ik stond niet open voor hulp. Want ''het was toch niet ernstig''. En ''ik stelde me alleen maar aan''. Nou, daar dacht zij heel anders over. Ik moest beloven te stoppen met snijden, anders zou ze naar mijn ouders gaan. Ik beloofde het, maar stoppen heb ik nooit gedaan.

De 2e klas was geweldig. De klassen waren door elkaar gehaald en ik had veel vrienden. Toch bleef ik ongelukkig met mezelf. Ik heb toen zelf mijn mentor gemaild en hij verwees me door naar een leerlingenbegeleidster. Zij en ik.....dat werkte niet. Ik heb niks verteld en het ging elke keer ''goed''. Uiteindelijk ben ik maar met de gesprekken gestopt, het werkte toch niet. In dit jaar ben ik ook blijven zitten, omdat het gewoon niet goed ging.

Nu zit ik in de 3e klas en gaat het nog steeds niet goed. Mijn moeder heeft mijn mentor gebeld en we hebben een gesprek gehad. Ik vertrouwde haar en ik was eindelijk een keer eerlijk. Ik heb niet alles verteld, maar een klein deel. Over mijn slechte zelfbeeld. Ze zei dat ze erover zou nadenken en na de vakantie erop zou terugkomen. Ik heb haar toen nog eens gemaild met 'wat nu?'. Daar antwoordde ze op dat ze nog niemand had gevonden, maar zelf eens op internet zou kijken om me te helpen. Daarna heb ik niks meer van haar gehoord. Ze spreekt me niet aan en ik heb het idee dat het haar niks doet en dat het niet erg genoeg is. Dat ik het niet waard ben. Dat ik maar beter kan verdwijnen, omdat het toch niemand iets uitmaakt. Een meisje in mijn klas heeft anorexia, en zij krijgt alle aandacht. Natuurlijk, anorexia ís erg! Maar ik dan? Ik krijg niet eens de kans mijn hele verhaal te doen. En ik ga haar nu niet nog een keer aanspreken. Het is klaar. Dan maar niet.

Ik waardeer het echt dat je mijn hele verhaal hebt gelezen! Het is vrij lang geworden...Tips en opmerkingen zijn natuurlijk welkom. En als er iets niet duidelijk is, dan hoor ik dat wel ;).

16 jan 2016, Esther