ik begrijp je wel, dat je triest bent zonder dat je het eigenlijk echt erg vindt, omdat het vlotjes verloopt. Je gezin is kapot. Je hebt zeker wel een aantal keren gehoord van anderen wat er gebeurde bij de scheiding van hun ouders, en ergens vrees je dat het erger zal worden, of dat je één van je ouders te weinig gaat kunnen zien, dat één van je ouders, als ze niet terug bij elkaar komen, iemand anders vindt die misschien ook al een kind heeft. Je gezin splitst zich op, en je begint te beseffen wie je het meest zult missen, wie je het liefst hebt.
Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 11 was. Mijn papa ging toen 2 maanden naar Servië, waar we een klein huisje hebben (Hij is een Serviër). 3 maanden later waren mijn ouders weer terug bij elkaar, papa terug thuis.
Vorig jaar, toen ik in het 4de middelbaar zat en 15 was, kwamen er weer problemen. Mijn mama wilde hem het huis uit, en hij vertrok anderhalve maand, naar Servië. Vanaf toen kwam mijn depressie en de school problemen. Papa mocht uiteindelijk terug komen, en nu gaat het weer een beetje, maar elke dag kan ik zijn valies weer bij de deur zien staan, en daarom ben ik triestig wanneer iemand erover begint. Die problemen en die depressie zijn nog steeds niet over. Niet alleen door hun scheiding natuurlijk, er zijn meerdere oorzaken. Maar de scheiding was de doorbraak. Ik ontdekte dat ik ontzettend veel meer van papa hou dan van mama, mama en ik hebben helemaal geen goede band meer, ik spreek haar nauwelijks meer... Ik ben altijd bang dat ze zich weer bedenkt, en als die scheiding er niet was geweest, zou ik misschien niet elke dag bang zijn dat papa weer weg gaat.
Mijn papa ging in het begin bij haar weg, door hun problemen, en hij vestigde zich bij een andere vrouw, die een dochter had van mijn leeftijd (ik ben ook een meisje). Hij was natuurlijk stom, maar ik geloof dat de problemen in mijn ouder's huwelijk vooral door mama kwamen. En toen ik hoorde dat papa een vriendin had met een dochter, voelde ik me vervangen.
Gelukkig verliet hij haar toen ze hem verbood nog met ons om te gaan, papa houdt enorm veel van ons. Hij is een tijdje teruggekomen, maar mocht van mama het huis niet in. Hij logeerde toen bij onze oude buurman en wachtte elke morgen om ons een kus te geven voor we naar school vertrokken.
Je mag niet hopen dat alles goedkomt, je moet het gewoon laten komen hoe het komt. Van alles dat komt, zul je wat leren over jezelf en over je ouders. Je zult kanten van hen zien, en kanten van jezelf zien.
sterkte meid, ik hoop dat mijn verhaal je wat heeft gerust gesteld. xxx

Tally

Mijn ouders gingen ook scheiden toen ik in HAVO 3 zat. Ik begrijp je volkomen, je weet niet precies hoe je je over de scheiding moet voelen. Het is een verandering waardoor heel je leven anders zal zijn. Maar dag bij dag leer je het beter accepteren, het is iets wat voorbij gaat waardoor alles alleen maar beter wordt. Je school ga je wel redden, daar geloof ik in. De scheiding is een kwestie van tijd en acceptatie. Misschien zal je het nooit helemaal accepteren, ik zou het nog dagelijks willen terug draaien, maar je leert er beter mee omgaan. Het is zo en je kan er niets meer aan doen, het voelt machteloos, is het niet? Je hebt misschien niet de macht om ze weer terug bij elkaar te krijgen, maar je hebt wel de macht om jezelf gelukkig te maken zonder dat je ouders samen zijn.
Alles zal veranderen, maar alles wordt beter.

Hee!

Heel vervelend, dat begrijp ik zeker. Mijn ouders zijn ook al lang uit elkaar (toen ik 4 was) maar ik snap wel dat het erg naar is. Ik wil je als tip geven dit ook te bespreken met je mentor. Dan weet hij/zij tenminste dat je even niet zo lekker in je vel zit en kunnen ze daar op school rekening mee houden. Je mentor heeft ook geheimdhoudinsplicht dus hij mag het niet doorvertellen aan anderen als jij dat niet wil.

Succes, en liefs.

Bedankt allemaal voor de lieve reacties. We zijn nu wezen kijken bij onze nieuwe (tijdelijke) thuis en het valt best mee. Ik heb op advies van Wonderland ook met mijn mentor gepraat en die was heel begripvol. Ik vertel nog hoe het afloopt als ik er over een half jaar aan denk :) Kusjes.