En in bepaalde punten herken ik mezelf wel.
Zo heb ik in die 48 uur constant honger en
denkt mijn hoofd steeds aan eten.
En steeds als mijn hoofd voorstelt om wat te
eten moet ik veel moeite doen om dat er weer
uit te krijgen.
Maar dat lukt me wel, ook door veel te drinken
of mezelf af te leiden.
Ook vermijd ik uit alle macht gesprekken die
over eten kunnen gaan en waar ik mogelijk zou
moeten liegen, zo ook gesprekken die kunnen
gaan over dat ik niet eet.
Zo denk ik ook vaak vooruit hoe ik dus onder
die 5 hoofdmaaltijden kom zonder argwaan te
kweken.
Daarom vermijd ik zoveel mogelijk onderwerpen
die gaan over eten, sporten of afvallen.
In mijn hoofd zit heel strict mijn eetdoel en
ik wil daar niet van afwijken.
ik moet toegeven dat ookal is de hele tijd honger
hebben en me soms fysiek zwaar of moe voelen
moeilijk en lastig, maar het afwijken van mijn
doel in mijn hoofd, voelt vaak nog pijnlijker.
Dan voel ik me zwak, ben ik boos op mezelf en
voel ik me geiriteerd.
Als het me lukt om die 48 uur te vasten, dan
voel ik me sterk, zelfvoldaan en geeft het
echt een kick.
Dat is dan al die honger en doorzetten waard.
Dus al het bovenstaande herken ik dan weer wel
in wat ik lees over Anorexia.
[2 van 5]

Maar op veel punten wijk ik dan ook weer af.
Zo heb ik nogsteeds overgewicht.
En mijn doel is geen absurd laag gewicht, maar
meer de ondergrens van een normaal gewicht.
En het liefst gewoon een strak lichaam met wat
meer droge spieren.
En ik beweeg en sport wat meer dan voorheen,
maar dat is bij mij al snel zo omdat ik best
lui ben en voorheen weinig bewoog.
En het is niet zo dat ik van elke maaltijd
volledig in paniek raak.
Zodra de avondmaaltijd na 48 uur nadert, dan
kijk ik er zelfs naar uit.
Wel probeer ik de portie dan zo klein mogelijk
te houden en heb ik snel het gevoel teveel
te hebben gegeten.
maar inplasts dan in paniek te raken accepteer
ik dat gewoon.
Ik ga dan niet kotsen of extreem sporten.
Ook sta ik niet 10 keer per dag op de weegschaal.
soms is dat 3 of 4 keer per week.
En al ben ik wel telleurgesteld als ik ben
aangekomen of hetzelfde ben gebleven, mijn
dag wordt niet bepaald door wat de weegschaal
zegt.
Ik weet immers dat als ik dit gewoon zo volhoud,
ik vanzelf mijn gewichtsdoel ga behalen.
[3 van 5]

waar ik me wel wat bezorgd over voel is dat
ik me afgestompt voel.
Ik krijg minder mee wat er om me heen speelt
omdat ik met mijn hoofd steeds met het
hongergevoel bezig ben.
Problemen van anderen boeien me minder en
iriteren me soms zelfs.
Ik zonder me steeds meer af en maak minder
contakt.
Puur omdat ik met mezelf bezig ben en
in beslag word genomen door mijn eigen gedachten.
Ik haal niet veel plezier meer uit de dingen
die ik normaal leuk vind of met de mensen
waarmee ik omga.
Inplaats van dat te tackelen, focus ik me
nog meer op het vasten en mijn lichaam.
dat is mijn situatie nu.
[4 van 5]

En ik hoor je denken, wat is zijn vraag nu.
Nou eigenlijk stel ik die niet.
Ik heb niet de behoefte mijn eetpatroon
te veranderen of wat dan ook.
ik moet simpelweg op dit moment gewoon
mijn verhaal kwijt.
Ik voel me steeds meer alleen omdat ik
dit alles enkel alleen kan dragen.
Na het gesprek met mijn vrienden, heb ik
begrepen dat er geen begrip is voor hoe
ik denk en voor wat ik doe.
Daarom speel ik mooiweer en houd ik mijn
problemen zoveel mogelijk voor mezelf.
Het gevoel van eenzaamheid is de afgelopen
perioden flink gegroeid.
Maar ik wil niemand in mijn keven toe laten
die van mijn verwacht dat ik het anders ga doen.
daarom hier mijn verhaal.

Bedankt voor het lezen.
[5 van 5]

Hoihoi,

Allereerst klinkt je eetpatroon niet heel gezond. Ik snap het niet helemaal, maar eet je nou per 48 uur als enige 1 avondmaaltijd? Dit is zeker niet genoeg voedingsstof voor je lichaam en hier kan je je slechter door gaan voelen. Je schrijf ook dat je je moe & afgestompt voelt, doordat je zo veel honger hebt en je nergens op kan focussen. Dit is echt ernstig & hoewel je zelf schrijft dat je je eetpatroon niet wil veranderen, lijkt mij dit wel nodig. Je moet dus meer gaan eten dan je nu doet. Als je overgewicht hebt en je hierdoor niet meer durft te eten kan je aan je ouders vragen of je naar een diëtiste kan gaan. Zij kan je leren hoe je gezond en genoeg kan eten, waardoor je kan afvallen zonder je zo slecht te voelen.

Ook schrijf je 'mijn doel is geen absurd laag gewicht, maar
meer de ondergrens van een normaal gewicht.' Waarom is je doel de ondergrens van een normaal gewicht? Waarom niet de bovengrens of het gemiddelde? Een gezond gewicht (bmi 18,5 tot 25) is ALLES in die range. Ook een bmi van 24,5 is dus prima. Jouw doel klinkt voor mij best absurd.

Daarnaast kan je ook met overgewicht een eetstoornis hebben. Wat jij beschrijft klinkt echt verontrustend en ik zou je dan ook willen vragen dit met iemand te bespreken. Het liefst een volwassene: je vader of moeder, huisarts, zus of broer of een vertrouwenspersoon op school. Zij kunnen je helpen met hulp zoeken waardoor je je niet meer zo afgestompt voelt en meer plezier kan krijgen in je leven. Ook zal je je hierdoor hopelijk minder eenzaam voelen. Succes!