Hoii, ik wil even alles van me af schrijven, en hopelijk dat een aantal mensen het lezen en begrijpen..

Ik ben echt extreem extreem perfectionistisch, en het maakt me langzaam kapot. Het begon in groep 6, toen mijn vriendinnen steeds meer met elkaar een groepje werden, en ik alleen over bleef. Alles wat ik probeerde leek stom en dom, en ik kon niet goed genoeg zijn om bij ze te horen. Dat heeft me echt heel heel erg veel pijn gedaan, en sinds dat jaar ben ik nooit meer dezelfde geweest. Het ergste is nog dat het echt met het jaar erger word, en ik nu niks meer rustig kan doen en het echt helemaal de verkeerde kant op gaat..

Ik ben heel erg bang dat mijn vriendinnen me laten zitten, of om alleen te zijn. Ik schiet al in paniek als ik zie dat mijn 2 beste vriendinnen samen iets doen, en ga vanzelf weer diezelfde angst krijgen als vroeger.. Dit brengt ook om alles stress, en ik breek er geestelijk helemaal van af en voel me echt zoooo down. Mijn perfectionisme is ook heel erg gericht op school en gewicht. Ik was vroeger zwaar, maar ben ook in groep 7 af gaan vallen, omdat ik dan mooier & 'cooler' zou zijn. Ik ben alleen in de tweede steeds kritischer naar mezelf gaan kijken en ik heb toen een eetstoornis ontwikkeld. Niet dat ik echt anorexia had, maar ik wou altijd dunner zijn, en het kon altijd dunner en mooier, en ik deed mezelf pijn als ik veel gegeten had. Nu vind ik mezelf nog steeds dik en het klopt niet, maar zelf kan ik niks behalve vet zien.

Maar nu het ergste deel; school. Ik haal heel erg goede punten op school en sta heel hoog (in de 8) gemiddeld. Maar ik wil altijd alles beter doen dan de rest, ik wil altijd perfecter zijn. Een onvoldoende heb ik nog nooit gehaald, en een zes en zeven zijn niet goed genoeg. Eigenlijk is het nooit goed genoeg, behalve als ik de beste ben. Dit heeft ook echt heel erg effect op mijn sociaal leven. Ik wil altijd weten wat mijn vriendinnen allemaal al geleerd hebben, of ze hun project mooier maken dan ik het heb of dat ze een hoger punt krijgen. Hierdoor ga ik vaak ook niet meer naar feesten omdat ik wil zorgen dat alles perfect geregeld is en ik het het best kan doen... Als ik dan niet het best ben , doe ik mezelf weer pijn...

Ik zit echt helemaal vast, en ik ben mezelf echt kapot aan het maken, want dit is echt niet gezond meer, maar ik kan zelf niet anders meerdenken en ik word er echt heel bang van. Het kost ook zo veel moeite om over elk klein projectje of so'tje doodsstress te moeten hebben, het drijft me tot het gestoorde. Heeft iemand advies of kan iemand helpen?

xx

8 sep 2013, just_meee