Hey lieve ster,

Ik lees dat je geen aansluiting voelt met je klasgenootjes en dat maakt je erg onzeker. Je voelt je alleen en onbegrepen, klopt dat?

Ik lees ook dat je een poosje in de kliniek gezeten hebt om te herstellen van een eetstoornis. Wat ontzettend dapper dat je dat gedaan hebt! Daar is heel veel moed en kracht voor nodig.

Ik denk dat je door deze ervaring (een eetstoornis en een opname in de kliniek) je een hele andere ontwikkeling doorgemaakt hebt dan je klasgenootjes, waardoor je nu geen aansluiting voelt. Een eetstoornis en opname is ontzettend heftig! Jij hebt keihard aan jezelf gewerkt om te overleven, terwijl al jouw klasgenootjes met hele andere dingen bezig waren. Klopt dat?

De tips die ik je mee kan geven is dat je weer probeert om weer 'gewoon' een veertienjarige te zijn. Ik heb het vermoeden dat je best nog wel veel bezig bent met de restanten van de eetstoornis? En dat je klasgenootjes juist dat niet begrijpen?

Probeer de es zoveel mogelijk los te laten en steek je energie in je jeugd. Ik lees dat je al veel met meisjes afspreekt om leuke dingen te gaan doen. Heel goed! Ga daar vooral mee door! Ik denk dat je dan vanzelf wel wat overeenkomsten vindt die de basis van nieuwe vriendschappen kan zijn.

Wat ik me afvraag; kun je aangeven wat de vriendschappen van de meiden uit de kliniek jou brengen? Wat maakt dat je daar wel goede aansluiting mee hebt?

Ik hoop dat je hier wat aan hebt.

Heel veel liefs en sterkte. Je bent een hele krachtige meid dus komt hier wel doorheen!

Amy

@Amyxx
Ja, ik heb erg last van streven met cijfers door mijn perfectionisme en Hierdoor is dus ook mijn eetstoornis gekomen. Andere kinderen begrijpen dit niet en vinden me een stomme nerd die alleen maar aandacht vraagt. Ook maken ze steeds grapjes over dat ik " Een jaar van tevoren leer"

Nee dat is het juist, ik probeer met meisjes af te spreken maar omdat ze me gewoon niet goed snappen en ik niet weet hoe ik me gedragen ( en daardoor doe ik ook steeds stomme dingen zoals erg negatief over mezelf beginnen te praten of grapjes te maken waarvan ik denk dat ze dat grappig zouden vinden maar dat dus helemaal niet zo is..)

Die oudere meisjes uit de kliniek begrepen me gewoon beter en ik kon dus ook veel beter met ze praten, Ook omdat ze dezelfde ziekte hebben. Ik had gewoon een veel betere klik met hun. Maar het probleem is dat ze zo ver wonen en ze het zo druk hebben met hun eigen leven en school. Ik kan zowat niet met ze afspreken en al helemaal niet omdat ik ook niet alleen met de bus mag van mijn ouders. Ik heb steeds minder contact met ze en ik ben bang dat het gewoon niet gaat werken😔

Zo, om het even wat beter uit te leggen
Dank je als je dit leest en als je je kunt helpen
xxx

Hey lieve ster,

Ik begrijp hoe lastig het voor je is om aansluiting te vinden bij je klasgenootjes en dat je het liefst je oude vriendinnen uit de kliniek wilt opzoeken.

Toch is het goed om je wel te blijven richten op je klasgenootjes, omdat het juist voor jou zo goed zal zijn om te leren hoe een leven zónder een es eruit ziet. Wanneer je veel met andere meiden met een es omgaat, wordt dat toch vaak weer versterkt.

Ik snap dat het nog erg onwennig is voor je, het contact met je klasgenootjes. En dat je je nog geen houding weet te geven. Maar dat is oke en heel begrijpelijk. Je hebt immers lange tijd geen 'gewoon' leven gehad vanwege de es. Dat moet je nu dus weer opnieuw leren.

Ik raad je toch aan om vooral te blijven proberen om goede contacten op te bouwen met je klasgenootjes. Je weet nu dat ze het niet prettig vinden als je negatief over jezelf praat en bepaalde grapjes niet snappen. Dat is goed om te weten!
Probeer dan nu vooral positief te zijn (over jezelf en anderen) en zoek gedeelde interesses. Wat voor hobby's heb je bijvoorbeeld? Wat doe je graag in je vrije tijd? Wat wil je later worden? Dat zijn allemaal dingen die je met je klasgenootjes kunt delen en bespreken.

Ik hoop dat je hier wat aan hebt. Geef de moed vooral niet op en geef jezelf de kans om weer het 'normale' leven zonder es op te bouwen. Dat kost tijd. Maar je bent een slimme meid, dus dat gaat jou lukken!

Liefs, Amy

Heeyy,

Ik ging ook altijd met ouderen mensnen om. Toen ik 12 was waren m'n vrienden 14, toen ik 14 was waren m'n vrienden 17, en nu ik 16 ben zijn meer en deel van mijn vrienden tussen de 18 en 25.

Ik heb op mijn middelbare school (waar ik nu een half jaar af ben) verschillende vrienden gehad van mijn leeftijd totdat ik merkten dat ik veel dingen die zij nog interessant vonden niet meer interessant vond. Ik heb uiteindelijk op school niet veel vrienden gehad zeker het laatste anderhalf jaar maar buiten school mijn eigen vrienden gezocht en gemaakt.

Ik heb me ook heel vaak onbegrepen en alleen gevoeld, en dat gevoel is niet weggegaan tot ik de school had afgerond.

Op school zit je verplicht met een groep mensen waarvan maar verwacht word dat je ze aardig vind en je gemeenschappelijke interesses hebt als je dat niet hebt is dat helemaal okay. Je school is neit de echte wereld, zoek mensnen die jou blij maken buitenschool!