Hey allemaal, ik zet dit op 99gram omdat ik het nodig heb om dit allemaal even kwijt te kunnen.
Begin dit jaar ben ik steeds meer op mijn uiterlijk te letten. (toen 48 kilo) Ik begon mezelf dik te vinden, lelijk. Ik begon langzaam minder te eten. Af en toe een boterham minder. Niks ergs ofzo. Na een paar maanden at ik geen lunch meer, 1 boterham bij het ontbijt en mijn avondeten, omdat mijn ouders er bij waren. Omdat ik het niet meer voor me kon houden heb ik het er bij een vriend uitgeflapt. (ik was ondertussen 46 kilo) Ik moest aankomen van hem. Het lukte een week om goed te eten. Daarna kreeg ik ruzie met hem, ik wilde niet aankomen. Hij besloot me te laten. Na 2 weken woog ik 45 kilo. Door de dingen die ik zei, dat ik dood wilde, hoe dik ik mezelf vond etc. is hij me weer gaan helpen en moest ik weer aankomen. Ondertussen ging het geestelijk niet goed met me. Ik dacht steeds vaker aan zelfmoord plegen en hoe graag ik dun wilde worden. Ik begon veel op pro-ana sites te kijken. Ik begon met thinspiration kijken en ik voelde me steeds vreselijker. Ik wilde zo graag mooi dun zijn. Ik wilde gaan braken. Maar ik had belooft aan mijn vriend dat ik dat nooit zou doen en een belofte aan hem betekent veel voor me. Dus ik deed het niet. Maar langzaam begon Ana in mijn hoofd te kruipen. Ik hield van haar, omdat ik met hulp van haar dun zou kunnen worden. Maar ondertussen bleef ik goed eten voor mijn vriend (hij controleerde ook mijn gewicht) Ik begon paniekaanvallen te krijgen. Ik geloofde dat dat goed was, Ana schudde me wakker daarmee geloofde ik. Maar ik luisterde niet naar haar, dus die paniekaanvallen bleven. Dat was vreselijk, ik zat dan met mn benen op mijn stoel, mijn armen eromheen, ongelofelijk te bibberen, te huilen en bang om me heen te kijken. En ondertussen bleef ik voor mijn ouders alsof doen, een fake lach opzetten en doen alsof alles goed ging. Ik zat steeds meer op mijn kamer, dan lag ik op bed te huilen. Twee weken geleden voelde ik me weer klote en Ana wilde al langer dat ik mezelf strafte voor het aankomen (ik was nauwelijks aangekomen, 1 kilo) Het maakte me op dat moment allemaal niet meer uit, het leek alsof ik iemand anders werd. Ik ging naar boven, pakte mijn schaar en sneed daar 5 keer mee in mijn onderbeen. Ik dacht niet na over de gevolgen of wat dan ook. Ik voelde me er beter door. Maar daarna had ik zoveel spijt. Ik had mijn vriend zoveel pijn gedaan ermee. En dat was het moment waarop hij zei dat ik hulp moest zoeken en dat hij dat anders zou doen. Dus ik schreef een brief naar mijn ouders. Ik voelde me vreselijk en was zo ongelofelijk bang voor hun reactie. De volgende dag moest ik naar de huisarts en daar ben ik doorverwezen naar een psycholoog, ik ga daar binnenkort naartoe en nu wil ik dit allemaal niet, maar ik hoop dat ik er ooit blij mee ben.
Dit was mijn verhaal. Ik hoop dat jullie nu bedenken dat jullie hier nooit mee moeten beginnen, begin nooit met afvallen als dat niet nodig is. Het is niet goed voor je, je gaat er uiteindelijk kapot aan.
liefs anoniem meisje

10 jul 2013, anoniem meisje