het leven is hard!
Hallo allemaal,
Ik ben een meisje van 16 en heb een poosje geleden de diagnose NAO gekregen. Ik heb nu hulp hoewel ik zelf vind dat ik geen hulp nodig heb. Ik doe het voor mijn ouders. Later heb ik ook nog de diagnose GAS (gegeneraliseerde angststoornis) gekregen omdat na een test eruit kwam dat ik veel te veel dingen op mijn schouders neem en veel te veel pieker. Ik word sinds ik hulp heb elke week gewogen en nadat ik een poos geleden heel erg was afgevallen word mijn gewicht weer meer (ik weet dat ongeveer 0.4 kg schommeling in gewicht is maar toch voelt het vreselijk. Ik heb een normaal gewicht dat weet ik wel maar ik vind mezelf vreselijk dik en zou stiekem wel graag ondergewicht willen. Maar afvallen lukt met de controle van mijn ouders niet meer zo goed. Ik voel me vreselijk na het eten en wil zo vaak gewoon weigeren te eten maar ik wil mn ouders geen pijn doen. Ik wil afvallen maar als ik veel lichter word mag ik niet mee op schoolexcursie. Ik wil soms zo graag gewoon dat ik er niet was en dan snij ik mezelf. Ik doe zoveel fout en ik haat mezelf echt. Ik denk vaak dat de wereld het veel beter zou hebben als ik er niet was en gewoon dood was. Mensen zeggen dat ze me zouden missen maar dat geloof ik niet, wie kan er nou van mij houden.
Ik word gek van mezelf en de enige reden dat ik nog leef is omdat ik nog zoveel dingen mee wil maken. Ik wil graag meemaken om gelukkig te zijn, maar dat lijkt soms zo onmogelijk en vaak zo ver weg dat ik hoop verlies.
Help me
Xx
Reacties
plaats reactieOmg ik voel me zo eens ofzo met je verhaal. He tlijkt wel. Alsof het mijn verhaal is. 😭 Meid je komt hier uit. Het is nu nog donker maar er is altijd light aan de horizon. Praat er met iemand over die je 100 procent vertrouwd. Doe leuke dingen en doe alleen wat jij zelf wil. Groetjes
Ik heb precies hetzelfde ,ik tel de dagen af tot dat ik 18 ben en het huis kan uitgaan en dan kan ik zelf bepalen wat ik doe,drink en eet in me leven.Maar zelf moet ik binnenkort ook naar een kliniek, alleen me eetstoornis blijft toch voor altijd. Maarja drie jaar in hel leven en dan geen contact meer met familie.
Hey onbekend meisje,
Wat vreselijk dat je je zo naar voelt.
Aan de ene kant zeg je dat je vind dat je geen hulp nodig hebt, maar aan de andere kant geef je aan dat je niet lekker in je vel zit en de dingen graag anders wilt. Vind je het lastig om hulp te accepteren?
Ik begrijp dat je graag in een eetstoornis wilt vluchten zodat je niet meer hoeft te voelen. Maar een eetstoornis brengt alleen maar meer narigheid met zich mee en uiteindelijk ga je je dan nog slechter voelen. Het is belangrijk dat je niet in een eetstoornis vlucht, maar de oorzaak van je problemen aanpakt.
Bedenk voor jezelf waar je nu echt last van hebt. Is dat je zelfbeeld of (gebrek aan) zelfvertrouwen? Of heb je veel last van andere angsten? Of zou je graag willen dat je ouders anders met je omgaan?
Probeer dit met iemand te bespreken die je vertrouwt. Het is heel belangrijk dat je (meer) gaat uitspreken waar je mee zit en de oorzaken van je problemen aanpakt in plaats van te gaan rommelen met eten. Hoe meer je dit gaat doen, hoe beter je je gaat voelen.
Zou je dit kunnen proberen?
You can do it!
juliatje. wat doe je daar dan? En moet je daar ook slapen? En ben je dan nog een veganist? En is dat leuk? En zie je je omgeving dan nog? sorry ik wil het vene weten. <3