Hey,

Even een inleiding ter ondersteuning van mijn tips: Ik heb zelf nogal last van mijn impulsiviteit en angsten (vooral voor mijn eigen gedrag en emoties), waaronder verlatingsangst. Die verlatingsangst is soms zo erg dat het omslaat in bindingsangst, oftewel het afstoten van iedereen om me heen en dus belanden in een sociaal isolement. Wat betreft mijn impulsiviteit: die heeft zich al geuit in middelenmisbruik, eetproblemen, dwanghandelingen hele domme fouten, compleet rood staan, noem maar op. Alles bij elkaar samen met een negatief zelfbeeld zorgt al snel voor een soort van manie en depressie (heel blij, druk en onrustig en heel ongelukkig, moe, boos).

Nu jou verhaal: Wat me opvalt en waar ik me zorgen over maak, is dat je het over gedachten aan de dood hebt. Daarvoor noem je (in mijn ogen) deels als reden dat je stress ervaart vanuit je opleiding. Je geeft aan weer begonnen te zijn en dat er nu weer negatieve gedachten ontstaan. Je bent het inneens niet meer waard om te leven (zeg je zelf).

Probeer erachter te komen wat die gedachten veroorzaakt. Is het echt stress?? van de opleiding, heb je nieuwe mensen leren kennen waar je niet voor onder wil doen, heb je het gevoel dat je geen controle hebt over je leven, (ik kan niet in je hoofd kijken sorry!). Mis je iets op dit moment?? Heb je iemand om mee te praten, wil je wel met iemand praten of liever niet, zetten mensen je onder druk, stel je zelf wel realistische eisen aan jezelf, enzovoort. Het is een hele warboel aan vragen, maar zo werkt mijn hoofd dus ongeveer als ik bereid ben mezelf te analyseren. Ik moet zeggen dat het me soms wel helpt om te relativeren.

Probeer te relativeren!

Daarnaast is het heel belangrijk om de kleine dagelijkse dingen niet te vergeten of te vermijden als: tandenpoetsen, douchen, deo opspuiten, een goed (lekker) ontbijtje nemen, enzovoort. Als je 's ochtends opstaat en je goed verzorgt, dan begint de dag vaak al wat minder zwaar dan wanneer je in je pyjama blijft zitten.

Hoewel ik helemaal niet zo'n prater ben, heb ik wel gemerkt dat praten over wat je dwars zit soms écht een hele opluchting kan zijn en de meeste druk van de ketel kan halen (klinkt cliché maar het werkt echt!). Ik hoop dat je iemand in je omgeving hebt waar je mee kunt en durft te praten. Onthoud dat professionele hulpverlening een stok achter de deur kan zijn, maar dat je het uiteindelijk altijd zelf moet doen en een vangnet van mensen in je eigen omgeving van cruciaal belang is. Probeer je sociale netwerk te onderhouden! Dat kan echt je redding zijn!

Sterkte!!!

Hey,

heel erg bedankt voor je reactie. Eindelijk een keer een reactie waar ik echt wat mee kan ;)
Ik heb de laatste tijd enorm last van mn verlatingsangst.. en eenzaamheid.. ik heb juist dat ik mensen redelijk snel vertrouw en heel veel vertel. dan kunnen ze me op een gegeven moment niet meer helpen en laten ze me stikken (zo voelt het voor mij)
Maar ik heb nu juist dat ik heel erg weinig contact heb met vriendinnen.. ik ben erachter gekomen dat ik maar 1 echte vriendin heb.. en nog een paar mensen om me heen.. maar dat heeft me erg veel pijn gedaan.. en ik begin nu een beetje uit het isolement te raken, maar dat gaat heel moeizaam.
De laatste tijd gaan er heel veel gedachten door mijn hoofd. dat ik mezelf iets aan moet doen.. zoals automutilatie of me op mijn hoofd laten vallen. Maar er komen ook steeds meer gedachten aan de dood.. Het voelt voor mij alsof dit niet mijn eigen gedachten zijn maar dat bij wijze van spreken iemand anders dat aan me verteld. Het voelt enorm alsof ik geen controle heb over mijn gedachten. Dat deze hun eigen leven leiden. en ik er niks aan kan doen.. ik kan ze ook niet stopzetten (voor mijn gevoel)
Ik zet zelf heel veel druk op mezelf. ik wil alles goed doen ben enorm perfectionistisch.. en heb daarbij ook faalangst en een angststoornis.
In perioden dat ik me niet goed voel zoals nu ga ik ook minder eten en zie ik het nut daarvan niet meer..

Ik ga proberen erachter te komen wat ik de echte reden is van dat ik me zo slecht voel.. Dat is erg moeilijk omdat het op het moment zoo druk in mijn hoofd is dat ik haast niet na kan denken .. relativeren wordt ook een hele opgave.

Ik probeer zo goed en kwaad als het gaat wel structuur te houden.. dit is lastig omdat ik maar heel weinig naar school hoef de laatste tijd.. en omdat ik het gevoel heb dat ik mijn gedachten niet stop kan zetten.. ik kan uren op mijn kamer zitten en niks nuttigs doen alleen maar druk zijn met mijn negatieve gedachten.. en wanhopig zijn over wat ik moet doen... of wat ik juist niet moet doen..

ik zit nu in een groep waar ik proffesionele hulp krijg maar ben er ook al achter gekomen dat ik het zelf moet doen.... maar het punt is dat ik niet meer weet hoe ik het zelf moet doen.. hoe ik me beter ga voelen.. het gaat alleen maar slechter!

Op het moment heb ik alleen maar minder sociale contacten.. ik heb met een aantal mensen al meer dan een half jaar geen contact gehad.. ik heb ook niet de behoefte om dit weer op te bouwen.. ik heb altijd het idee dat ik het zelf wel kan. maar blijkt dat dat niet lukt..

heel erg bedankt voor je tips, ik ga mijn best doen

Wat fijn om wat van je te horen!
Ik weet zeker dat je er zelf uit kunt komen, maar daar hoort ook 'zelf hulp vragen' bij. Mensen hebben mensen nodig om te delen en om zich gelukkig te voelen.

Ik vind het heel erg knap dat je professionals de kans geeft om je te helpen. Vaak kunnen zij je wat meer inzicht geven in je gedachtenpatronen, hoe ze ontstaan, hoe je ze zelf in stand houd en hoe je dat kunt veranderen (dat is mijn ervaring tenminste wel;) ).

Perfectionisme is iets heel hardnekkigs en verschrikkelijk verradelijk. Mijn ervaring is dat je altijd voor anderen klaar wil staan, alle taken die je op je neemt perfect af wil ronden, je eigen leven perfect wil leven, er perfect uit wil zien, door iedereen aardig gevonden worden, enzovoort. Hier ontstaat vaak een hele grote valkuil. Alles perfect willen doen volgens jouw beel van perfectie komt meestal niet overeen met het beeld van een ander. Hierdoor zul je nooit de acceptatie voelen waar je stiekem naar verlangt. (zo voelde het bij mij tenminste). Door therapie te volgen en wat meer vat te krijgen op mijn eigen gedachten heb ik na lange tijd van worstelen het perfectionisme wat meer los kunnen laten. Dat zorgt ervoor dat ik iets meer van mezelf kan houden zoals ik ben (ik heb mezelf de stomme fouten die ik heb gemaakt kunnen vergeven). Geloof me dat maakt alles echt veeeeeeeel makkelijker!!!!!!!

Je vertelt dat je uren nutteloos op je kamer zit. Dat ken ik zelf heel erg goed. Ik zelf kwam in een soort spiraal terecht waarin ik me steeds nuttelozer en ongelukkiger ging voelen en op het laatst bijna geen kracht meer kon opbrengen om nog enigszins te proberen er weer uit te komen. Toch heb ik (door hulp te vragen aan anderen) mezelf ietsje meer leren accepteren. Uiteindelijk ben ik vrijwilligerswerk gaan doen (doe ik nog steeds) en hiermee kan ik écht mensen helpen.

Ik ken jou situatie natuurlijk niet en ik durf niet voor jou te spreken, maar als ik je verhaal lees heb ik het gevoel dat je heel sterk bent en veel doorzettingsvermogen hebt. Je probeert je dag gestructureerd te houden, je volgt een opleiding, je hebt professionele hulp en daarnaast heb je zoveel last van angsten, onzekerheden en een gevoel van ongeluk. Toch ben je er nog en hou je jezelf nog staande.

Dat vind ik een heel groot compliment waard! Ik hoop dat je me durft te geloven;)

Doorzetten, volhouden en vooral de destructieve kant van jezelf beetje bij beetje proberen los te laten. De weg kan lang zijn en vol zitten met hobbels en enorme bergen (alweer zo'n cliché die echt waar is), maar elke keer als je zo'n bergt over bent dan voel je je een stukje sterker! Ik ken je niet en ik ken je situatie niet, maar ik herken wel veel in je verhaal. Ik hoop dat je een beetje steun van me wil accepteren;)

Heel erg veel sterkte en succes!!!!!

Wauw wat mooi verwoord! Ik kan hier echt wat mee dankje.. Ik heb er enorme bewondering voor dat je zo naar je leven kunt kijken en dat je de positieve dingen kunt zien
Ik herken ook enorm veel in jouw verhaal!
Ik zal het morgen nog eens doorlezen en echt reageren ;)

Mooi, ik herken heel veel.. ik hoop inderdaad dat ik eruit ga komen.. ik vind het erg moeilijk om daarbij hulp te vragen, maar langzamerhand lukt dat wel..
ik ben er nog niet van overtuigd dat proffessionals me kunnen helpen.. ik krijg wel inzicht in situaties maar niet echt in bepaalde patronen, dan zou ik wel graag willen..
Perfectionisme is inderdaad iets heel hardnekkigs.. ik heb er enorm veel last van.. en inderdaad ik wil alles voor iedereen doen, voor mensen klaar staan, alles goed doen, perfect .. en ik ben er nu ook achter gekomen dat dat niet overeenkomt met wat anderen vinden.. dat merk ik nu enorm in mijn projectgroepje en daar loop ik enorm tegen aan... ik vind het erg moeiliijk om daarmee om te gaan..
Ik heb zelf ook vrijwilligerswerk gedaan dan kun je echt wat voor anderen betekenen, ik heb daar zelf heel erg veel voldoening uit kunnen halen.. en als ik daar was dan vergat ik even al mijn problemen
Bedankt voor je compliment :) ik vind het moeilijk om hem ook echt aan te nemen , maar ik weet dat het gemeend is , ik waardeer het enorm, dankje! Ja, het klopt dat ik een enorme doorzetter ben.. ik heb al een aantal perioden gehad waarin ik het leven totaal niet meer zag zitten en er uit wilde stappen.. en ik heb die perioden hoe moeilijk ook wel doorstaan... nu ben ik bang dat er weer zo'n periode aan zit te komen.. maar ik hoop ergens dat het zover niet komt.. mijn gedachten zijn zo enorm tegenstrijdig.. en ik weet niet goed hoe daar mee om te gaan. ik heb het gevoel dat ik ze niet onder controle heb. dat ik ze niet in de hand heb.. dat ze 'doen' waar ze zelf zin in hebbben...
en inderdaad je kent me niet , ik ken jou niet weet jou verhaal niet.. maar ik zie wel erg veel overeenkomsten en dat vind ik zelf erg prettig! En ja, ik wil je steun accepteren :) mocht jij ergens mee zitten wil ik je ook graag helpen als dat mogelijk is
Nogmaals bedankt!

Ik heb lange tijd ook getwijfeld aan de hulp van professionals. Ik heb verschillende soorten hulp gehad en iedere keer vroeg ik me af of het me wel kon helpen. Die therapeuten konden de stem in mijn hoofd (die me vertelde dat ik niets goed kon doen, dat ik niet mocht eten, dat ik mezelf moest straffen) niet laten verdwijnen. Ik voelde me niet begrepen denk ik en begreep mezelf niet eens.

Nu ik terugkijk snap ik pas wat alle hulpverlening me heeft opgeleverd.

Door hele kleine doelen te stellen als:
1. deze week wil ik één keer iemand aanspreken op stage die ik niet ken. 2. Volgende week wil ik één keer tijdens een discussie mijn eigen mening geven en beargumenteren zonder toe te geven aan de ander. 3. De week erna wil ik op zaterdagavond mijn ouders vragen om een momentje en vertellen hoe ik me voel over de hele situatie, enzovoort...

heb ik gemerkt (ervaren) dat ik me niet hoef op te sluiten in mijn eigen donkere kleine wereldje om iets goed te kunnen doen. Door steeds een heel klein stapje verder te gaan ben ik steeds meer om me heen gaan kijken en kon ik pas echt wat betekenen voor anderen. Ik hoefde situaties van mezelf niet meer vooraf te plannen en in paniek te raken als het anders liep dan hoe ik het had bedacht.

Heeeeeel lang verhaal (sorry), maar wat ik ermee duidelijk wil maken is dat een situatie soms enorm uitzichtloos of zelfs zinloos lijkt, maar dat je met het doorzettingsvermogen wat je hebt in hele kleine stapjes heel goed kunt bereiken wat je eigenlijk wil. Alle mensen die je spreekt, iedere situatie die je meemaakt is een leermoment waardoor je je kunt ontwikkelen en steeds wat meer van je negatieve patronen, gedrag of gedachten los kunt laten.

Ik ben ooit begonnen met iedere keer als ik in de spiegel keek geforceerd naar mezelf glimlachen... nu is het een soort gewoonte geworden en het maakt dingen vaak echt wat minder moeilijk dan ze lijken:)

Wat soms ook wil helpen is, als je je bijvoorbeeld zwak en waardeloos voelt, jezelf aankijken in de spiegel en zonder enige emotie op je gezicht tegen jezelf zeggen:
'Ik voel me waardeloos want ik ben een stomme dikke achtelijke zwakkeling'
Vaak komt ziet dit er zo belachelijk uit, dat je je eigen gedachten niet eens meer gelooft;)

Ik zal mijn berichten wat minder lang maken de volgende keer, maar ik vind het fijn om te helpen en ik hoop dat het wat oplevert!;)

Fijne avond nog en Groetjes!

hee , ik vind het helemaal geen probleem dat je berichten zo lang zijn, zijn mijn eigen berichten ook. Ik vind het alleen maar prettig;) En het bovenste stukje is zoo herkenbaar voor me ik heb zelf ook meerdere soorten hulp gehad en vraag me af of ze me wel kunnen helpen.. ik ga me er niet bepaald beter van voelen ofzo.. maar daar heb ik het gisteren over gehad.. en dat hoort erbij, hele uitleg gekregen waar ik wel iets mee kan .. alleen de helft weer vergeten doordat ik zoveel gehoord heb haha
ik heb zelf ook enorm veel last van gedachten/stemmen in mijn hoofd die ook willen dat ik allerlei dingen ga doen...
of juist niet ga doen..

wat mooi dat je nu kunt zien wat de hulpverlening je heeft opgeleverd.. wat mooi dat je hebt kunnen ervaren dat het niet nodig is om je op te sluiten in de je eigen wereldje maar dat de wereld veel groter is dan dat... ik hoop dat ik dat ook mag gaan inzien.. heb er zelf niet zoveel vertrouwen in.. maar ik ga nog steeds door .. en heb een klein beetje vertrouwen..

Hey,

Hoe gaat het met je?? Is het kleine beetje vertrouwen al wat gegroeid??;)

Ik hoop dat je langzaamaan ontdekt wat zowel de hulpverlening als je omgeving je kan brengen:) Blijf jezelf ervoor open stellen!

Groetjes

Hej,

goed om wat van je te horen :)
het gaat wel ietsie beter.. heb de laatste week wat minder last van al die negatieve gedachten.. maar hoeft maar iets kleins te gebeuren of ze zijn weer terug..
wel een beetje vervelende ideeën.. dat ik in mezelf gekeerd wil raken en flauw wil vallen tijdens de groepssessies.. waarschijnlijk wil ik dat voor de aandacht, dat er eindelijk eens echt geluisterd word.. dat er iets veranderd, dat het weer beter met me gaat..
het vertrouwen is nog niet gegroeid..
ik hoop ook dat ik dat mag gaan inzien.. vanavond na lange tijd mijn 'vrienden' weer gezien.. was even gezellig maar was het ook snel zat
dankje, ga ik proberen

Groetjes onlymy

Wat fijn dat het ietsje beter gaat!

Ik kan me heel goed voorstellen dat je graag wil dat je een keer het gevoel hebt écht begrepen te worden en dat er naar je geluisterd wordt (en dat er een oplossing komt). weglopen of compenseren, gekke dingen doen en samengevat gewoonweg een excuus zoeken om me maar slecht te 'mogen voelen' probeerde ik erg vaak. Onzin, want je mag je slecht voelen zonder reden, net als dat je je gelukkig mag voelen zonder reden! Geluk heeft niets te maken met alles perfect, maar met jezelf toestaan ergens van te mogen genieten!

Ik denk dat ik snap wat je bedoelt. Een keer laten ZIEN dat het écht slecht gaat, bijna letterlijk schreeuwen om aandacht begrip en hulp is wel iets wat soms blijft hangen in je gedachten (en soms de enige uitweg uit alle ellende lijkt te zijn).

Maar wat echt werkt is praten met mensen die je vertrouwt (al moest ik die eerst wel zoeken), eerlijk aangeven hoe je je voelt (ook naar jezelf toe), proberen te achterhalen hoe je negatieve gedachten in stand houd en wat je anders kunt doen (o.a. met hulp van therapeuten). En vooral veel afleiding zoeken in contact met anderen.

Probeer geen (te) hoge eisen te stellen aan jezelf. Je beter of zelfs goed gaan voelen is een proces. Ik wilde elke dag van mijn ellende af (morgen ga ik veranderen, dan ga ik afvallen, dan ga ik sporten, dan ga haal ik goede studieresultaten, dan vind iedereen me aardig, dan zorg ik dat ik word wie ik wil zijn) en dat bleef ik maar uitstellen omdat ik elke dag wel iets vond waardoor ik al niet meer kon voldoen aan mijn hoge eisen en de dag dus toch al verpest was. Later merkte ik zelfs dat ik iedere dag 'perongelijk' iets fout ging doen, iets wat niet overeenkwam met mijn eisen, waardoor ik het voldoen aan mijn ideaalbeeld nog een dagje uit kon stellen. Ik zocht een excuus voor mezelf om niet te hoeven voldoen aan eisen waar ik niet aan kon voldoen.

Het vechten tegen mijn eigen gedachten lukt niet altijd want hoe meer ik wil dat die gedachten me met rust laten, hoe vaker ze juist komen. Ik merk dat als ik alles er laat zijn zoals het is en probeer te accepteren dat ik me ongelukkig MAG voelen en me probeer te richten op andere dingen, ik soms bijna hele dagen geen last heb van dwangmatige stemmetjes.

Ik hoop dat je er wat aan hebt! Dat je je in ieder geval een beetje begrepen voelt of voelt dat er naar je geluisterd wordt;)

Wat goed dat je weer met vrienden hebt afgesproken! Het hoeft niet de hele avond leuk te zijn (te hoge eisen!!!) Als je maar eventjes hebt genoten is het al beter dan helemaal niet toch??;)

Hou vol! Probeer weer een beetje lief voor jezelf te zijn:)

Groetjes!

wauw dankje!! dit is zo enorm herkenbaar :) ik heb morgen een afspraak bij de huisarts, misschien dat die me tips kan geven, want met de hulpverlening die ik nu heb kom ik nog niet veel verder..
het gaat zo z'n gangetje. en zal proberen je tips op te volgen

Nogmaals heel erg bedankt :)

Groetjes