By the way,
Mijn ouders zijn heel streng en standvastig als het op eten aankomt dus ik ben bang dat ze ook heel boos worden als ik een nieuwe zelfgemaakte eetlijst wil volgen, maar ik heb er heel lang over nagedacht en zoals het nu gaat kan ik het niet meer

Lieve I can't do it anymore, ik zou eerst kijken wat je nodig hebt, als je dat gedaan hebt, bewijs opzoeken dat je die hoeveelheid nodig hebt. En ook rustig zeggen als ze geen stress hebben of niet boos en verdrietig zijn. Wat naar voor je dat je dat hebt. Je kan ook chatten met de moderators hier. En Nao is ook een eetstoornis, zeker wel. En ik had ook een angststoornis, waar ik nog van moet herstellen, maar het is ver over. Hoe ik dat overwon, was door niet meer te internetten over dingen die ik eng vond. Ik ging er eigenlijk alleen met meiden over praten, want die zijn ook emotioneel en begrijpen alles zo goed (vind ik).

En die gedachten dat je denkt dat je gehaat word door je omgeving zou ook wel heel naar zijn. Kan met je eetprobleem te maken te hebben. Maar eten weigeren is nergens goed voor. Als je te weinig eet komt je lichaam in de spaatstand, waardoor je niet kan afvallen. En het is niet gezond. Waarschijnlijk heb je een normaal gewicht (omdat de meeste met een Eetstoornis dat hebben). Maar dan hoef je ook niet af te vallen. Het is heel moeilijk ik weet het, maar alles heeft tijd nodig. Ik heb waarschijnlijk een lang bericht. Liefs Eva.

Hey can't do it anymore,

Wat vervelend dat je je zo naar voelt! Ik kan me voorstellen dat deze periode heel moeilijk en zwaar voor je is.

Je zegt dat je vindt dat je geen eetstoornis hebt, maar tegelijkertijd zeg je dat je je eten wil gaan weigeren en wilt gaan afvallen. Eten weigeren en een sterke drang om af te vallen komt op mij wel over als een eetstoornis.
Kun je aangeven waarom je dit graag wilt? Is er echt sprake van overgewicht, of wil je dolgraag heel erg dun/mager zijn omdat je denkt dat dat je gelukkiger maakt?

Wat verdrietig te horen dat je jezelf haat en je zo sterk het gevoel hebt dat anderen een hekel aan je hebben. Je moet je vast heel erg eenzaam en alleen voelen? Heb je enig idee hoe het komt dat je deze gedachten over jezelf hebt?

Ik ben er zeker van dat je ouders en vrienden en vriendinnen echt geen hekel aan je hebben. Als dat echt zo was, dan zouden ze echt niet met je om willen gaan en leuke dingen met je willen doen. Ik begrijp heel goed dat dat heel erg moeilijk is om te geloven. Ik denk dat het je wel zal helpen als je heel bewust 'bewijs' gaat zoeken hiervoor. Bijvoorbeeld dat je vriendinnen je vragen om mee te gaan shoppen of naar de bios, je moeder die vraagt hoe je dag op school was en hoe je je voelt, je vriendinnen die hun vakantiefoto's naar je appen, enzovoort!

Ik snap dat je het erg vervelend vindt dat je ouders zich zo met jou en je eten bemoeien, maar ook dat is juist heel sterk bewijs dat ze ontzettend veel om je geven! Ze willen niets liever dan dat jij gezond en gelukkig bent, en daarom vinden ze het zo belangrijk dat je hulp zou krijgen en je je eetlijst volgt. Als ze een hekel aan je hadden, dan hadden ze je je eigen gang laten gaan en zich geen zorgen gemaakt om je.

Ik denk dat het goed voor je zou zijn als je al je gedachten, (en ook je gedachten aan zelfmoord!) met je therapeut of psycholoog gaat bespreken. Je hoeft dit namelijk niet alleen te doen en je therapeut/psycholoog is er om jou te helpen met waar jij mee zit. Zij doen dat heel graag voor je!

Heb je hier wat aan?

Hou vol hoor!

Liefs

heei lieverd,
ik snap je heel goed, maar het uithongeren ben je niet waard geloof me. je ouders willen je alleen maar helpen want zij willen hun lieve dochter niet kwijt. probeer anders zelf te bepalen wat je moet eten op een dag en kijk of ze het daarmee eens zijn. zo heb je iets wat jij wilt en wat je ouders misschien goed vinden.
ik hoop dat het heel snel goed met je gaat
xx daan