Oké, ik zit al heel lang met iets en ik moet er vanaf. Ik heb ook nog nooit aan iemand verteld dat ik hier mee zit en ik heb geen idee hoe ik moet beginnen, maar goed. Ik begin ergens en ik hoop dat ik kom waar ik heen wil.

Al vanaf dat ik klein was, was ik een wat stoerder meisje. Ik speelde graag met jongensdingen en in mijn doen en laten was ik ook best jongensachtig. Ik kon totaal niet met meisjes opschieten en juist heel goed met jongens. Mijn ouders zeiden wel eens 'je had gewoon een jongen moeten zijn.' Op een wat latere leeftijd (een jaar of 7) begon ik me af te vragen waarom ik geen jongen was. Nog steeds was ik wat stoerder dan normaal. Ik wilde mijn haar niet meer in staartjes, mijn kleding was nogal unisex (voor zowel jongens als meisjes) en ik wilde ontzettend graag op voetbal (maar dat mocht niet). Ik vroeg mezelf dus geregeld af waarom ik een meisje was. Nog wat later, in groep 6/7, begon ik de voor- en nadelen van jongen/meisje zijn naast elkaar te zetten en kwam tot de conclusie dat mijn leven misschien leuker was als jongen. Hier komt een van de redenen dat ik dit nooit aan iemand vertel: ik wil niet dat mensen denken dat ik ongelukkig ben als meisje, want dat ben ik niet. Ik ben blij als meisje, ik denk alleen dat als ik van kleins af aan een jongen was geweest, mijn leven logischer was gegaan. Maar oké, verder... Ik ging nog altijd meer met jongens om. Ik werd al vanaf groep 1 vreselijk gepest door hoofdzakelijk meisjes. Ik vond meisjes echt vreselijk. Ze waren zo aanstellerig en ze roddelden continu. In groep 1 en 2 speelde ik, als ik in de poppenhoek speelde, ook vaak vader. Mijn knuffels zijn allemaal jongens, behalve twee knuffels met roze pootjes en een jurkje aan. Bij de meeste meisjes uit mijn klas waren de knuffels ook meisjes.

Oké, nu zijn we aangekomen in de 1e klas. Langzaam kreeg ik borstgroei en ik vond het vreselijk(!!!). Ik wilde dat niet. Ik vond borsten zo vreselijk lelijk en onhandig. Meisjes uit mijn klas wilden ze alleen maar groter en ik wilde ze juist kleiner en kleiner. Ik begon truien te dragen om de heuveltjes te verbergen, strakke shirts werden verbannen uit mijn kast... En alsof het niet erger kon, werd ik op een gegeven moment ook ongesteld. Vanaf dat moment werden de periodes dat ik me afvroeg waarom ik een meisje ben alleen maar erger. Als klein kind had ik die gedachten heel vaak maar oppervlakkig, maar vanaf het moment dat ik ongesteld werd, kwamen die gedachten minder vaak maar heviger.

En nu, nu zit ik in de 4e klas. Vorig jaar werd ik verliefd op een jongen en realiseerde ik me dat ik er echt niet uitzag met die truien en heb ik langzaam aan wat aan mijn kledingstijl veranderd. Te jongensachtige truien zijn verbannen en strakke shirts mogen langzaam aan wel weer terug komen, maar alsnog ben ik niet geheel comfortabel in die strakkere dingen. Borsten vind ik nog steeds waardeloos. Ik accepteer ze maar ik vind het nog niks. Ik ben blij dat ik vanaf het 1e jaar tot aan nu maat 70A heb gehouden. Ik zou momenteel echt niet groter willen. Maar goed... De verliefdheid is nu over en daarmee komen die gedachten over meisje/jongen ook weer terug. Nogmaals: Ik ben blij met wie ik ben, maar het is niet logisch. Waarom niet? Nou, dat ga ik nu even op een rijtje zetten.

- Ik gedroeg me als klein kind jongensachtig, ik dacht als een jongen ect.
- Ik kon/kan de meeste meisjes niet uitstaan. Ik kon/kan veel beter overweg met jongens. Helaas ontstaan er geen vriendschappen omdat deze maatschappij dan gelijk denkt dat we een stel zijn of zo. Als ik een jongen was geweest, had ik vrienden gehad (wat ik nu nog nooit heb gehad) en was ik niet/minder gepest want dan was ik geen buitenbeentje. Daarbij zou ik de meiden waar ik nu mee om ga, ook nog mee om zijn gegaan want die meiden gaan ook meer om met jongens.
- Nu een lastig punt. Als ik nadenk over de liefde, dan denk ik al snel aan de beschermende rol, de rol van de man dus. Als ik een verhaal schrijf, kan ik me beter inleven in de man. Ik kan mezelf prima identificeren met de mannelijke rol. Als je me vraagt om te fantaseren dat ik een vriend heb en dat ik vanuit mijn oogpunt moet kijken, houd ik dat niet lang vol. Ik switch al snel naar het oogpunt van de man... :-/
- Jongenskleding!!! Jongenskleding is zoveel leuker dan meidenkleding. Ik loop rond op de mannenafdeling en ik zie 10000 dingen die leuk zijn. Ik loop op de meisjesafdeling en ik zie 10000 dingen die niet leuk zijn.
- Ik kan er niet tegen als mensen zeggen dat ik op mijn moeder lijk... Ik wil op mijn vader lijken. Ik weet niet waarom...
- Haar... Ik vind mijn kapsel maar niks. Ik kan er nooit wat leuks mee. Jongens hebben het veel makkelijker. Als ik een jongen was geweest, had ik precies geweten wat ik met mijn haar zou doen.

Met al deze gedachten zit ik zo in de knoop. Soms kom ik thuis na school, ga ik naar boven, val ik neer op bed en begin ik te huilen. Waarom in hemelsnaam ben ik geen jongen!!! Als de huilfase voorbij is, dan komt de fase dat ik mezelf prima kan voorstellen als jongen, dat ik alle jongensdingen leuker vind en dat ik alle meisjesdingen met heel mijn hart haat. Als ik dan naar YouTubers kijk, dan denk ik 'oh.. dat had ik dan kunnen doen...' 'Kijk, zoiets had ik dan ook gedaan.' 'zoals dat haar zit is echt tof, zo had ik dat ook gedaan.' In die periode is mijn voorkeur voor een mannelijk hoofdpersoon in boeken veel sterker. Ik word er gek van.

Ik vertel dit nooit aan iemand en prop dit allemaal op omdat ik niet wil dat mensen denken dat ik ongelukkig ben. Oké, op het moment dat ik zo'n periode heb, ben ik ongelukkig maar ik kan ook genieten als meisje. Op zo'n moment word ik altijd wel bang. Ben ik transgender? Vraag ik me dan af, maar nee. Transgenders voelen zich dagelijks ongelukkig over hun geslacht en dat is bij mij totaal niet zo. Dan komt het volgende ding: Ik kan me beter verplaatsen in jongens, wat als ik een jongen was, zou ik dan homo zijn? Nee, je bent een meisje en je hebt nog nooit een ander meisje aantrekkelijk gevonden. Zou zou dat ook zijn als je een jongen was, right? Ik voel er ook niks voor om nu een jongen te worden of zo, ik ben een meisje en dat is oké. Het kan ook niet. Ik ben te klein voor een jongen. Als ik een jongen was geweest dan had ik van begin af aan van die hormonen gehad waarvan ik rond deze leeftijd groter zou worden dan meisjes. Datzelfde hormoon had ervoor gezorgd dat mijn gezicht mannelijker werd (kaaklijn en dergelijke), ik heb nu een te meisjesachtig gezicht en vollere lippen dan jongens. Daarbij klopt het niet als ik nu een jongen zou worden. Jongens hebben een hele andere bouw. Ik heb teveel heupen ten opzichte van jongens en het vetpercentage is bij jongen heel anders dan bij meisjes. Nee, veranderen in een jongen is geen optie, ik ben dus niet transgender. Maar wat is dit dan wel? Dit is zeker geen fase waarin ik fases heb dat ik een jongen wil zijn, dit speelt al van kleins af aan... Maar de daadwerkelijke stap nemen om een jongen te worden is niks voor mij. Als je me vraagt of ik me een meisje voel? Nee, ik voel me geen meisje. Voel ik me dan een jongen? Nee, ook niet. Ik weet alleen dat mijn leven een stuk logischer was verlopen als ik als jongen was geboren.

Ik probeer al jaren een verklaring voor mijn denken en inleving als jongen te verklaren en het lukt me niet. Ik sta open voor alles en dan komt de gedachte 'reïncarnatie' wel eens naar boven. Wat als ik in mijn vorige leven nou een jongen was... Of wat als ik de laatste aantal keren een jongen was en dat het best lang geleden is dat ik weer eens een meisje was... maar oké, laten we het wetenschappelijk verklaarbaar houden... Wat moet ik hier mee? Wat is dit?

Damn... Dit bericht is heel veel langer geworden dan ik gedacht had. Ik heb echt respect voor je als je tot hier helemaal gelezen hebt, hahaha.

Vertel me alsjeblieft wat ik hier mee moet en wat dit is...

xxx
een meisje dat geniet van het meisje-zijn maar haar gedachten de vrije loop gaan met jongen-zijn.

3 mei 2015, CarpeDiem