Ze hebben dus helmaal niks gezegd en ineens uit het niets vraagt ze: ja wil je mee de hond uitlaten. En ook reageerde ik 1 keer niet omdat ik bezig was, dus ik zag het niet. hoor ik ineens mijn moeder van beneden roepen, Ja reageer op je vriendin ze heeft mij via een bericht gestuurd. dus als ik niet reageer is het super erg en doet ze zo, maar als zij niet reageert moet ik het maar goed vinden? ze laten mij ook altijd op gelezen staan of openen het bericht dat ik om 1 uur 's middags heb gestuurd pas om 11 uur 's avonds en reageren vervolgens helemaal niet. ook zegt mijn ene vriendin dat ik meer 'vrienden' moet maken en zegt: kom bij ons staan (haar andere vrienden waarmee ze games speelt). maar ik ken hun niet, en als ik eerlijk ben wil ik dat ook niet. ik weet niet of jij die dit leest gaat begrijpen maar: *ik vind het fijn om allen te zijn, maar niet om mij alleen te voelen.*. ik weet niet wat ik moet doen. Alles doe ik niet en zegt ze: ja ik ben wel teleurgesteld, als ik iets niet wilt doen. ik zat letterlijk te trillen toen ze me dwong om in een balgesprek met die vrienden te zitten. ik weet niet wat dit is, maar ik vond het echt niet leuk. stel ik mij nu gewoon aan en zie ik het allemaal verkeerd of niet? want vriendschap komt toch van 2 kanten.
dit gevoel heb ik dan niet, want ze komen altijd naar mij voor advies en ik help hun altijd met huiswerk, problemen, ik troost ze, ik geef ze advies. maar als ik dat advies, steuntje, of hulp nodig hebben zeggen ze niks, negeren ze me dus. en als ik wat zeg via WhatsApp waar ik excited over ben en heel blij over ben zeggen ze gewoon: noice. dat is het enige. als vriendin kan je toch iets meer enthousiast reageren of is dit normaal. Ze zeggen dat ze mij kennen van binnen en van buiten maar ze onthouden mijn verjaardag niet eens. ik dacht wakker te worden met allemaal berichtjes die gestuurd zijn, zoals ik bij hun doe. maar vervolgens is het een normale dag waar ze mijn verjaardag niet eens hebben onthouden. mijn ene vriendin is nu nog steeds depressief en snijd zichzelf nog steeds. Ik heb mij helaas hier ook aan moeten toegeven. in de 2/3de had ik het gedaan, en steeds werd het meer aantrekkelijker. maar het was niet zo erg. nu heb ik dat het soms nog gebeurd, maar ik probeer zelfverzekerder te zijn en blijer te kijken. maar nu zit ik in mijn kamer op de grond, mijzelf af te vragen waarom zij mij compleet negeren.
maar als ze dan ooit iets vragen is het, ja heb je huiswerk. altijd moeten ze wel iets van mij hebben en kunnen ze niet gewoon een normaal gesprek doen. ook heb ik het gevoel alsof we niet in dezelfde dingen geïnteresseerd zijn, enkele dingen maar, en dat we ook niet dezelfde gedachtegang hebben. zij denken anders over bepaalde dingen en maken mij belachelijk om mijn mening. maar in al deze jaren heb ik een sterke huid gekregen en vang ik alle opmerkingen op en laat aan niemand zien dat het mij pijn doet. Ben ik het probleem, zij of niemand en is het mijn gedachtegang wat raar is?

Oh, en sorry voor dit tergend lange verhaal, ik hoop dat je de moeite neemt om het te lezen, en wat je mening hierover is en of je mij kan helpen met wat ik moet doen.
voor de mensen die in astrologie enzo zijn, en die dit gewoon willen weten + verdere informatie.
sun sign: Leeuw (leo)
moon sign: Steenbok (capricorn)
acsendent: weegschaal (libra)
leeftijd: 16

Hi “Stella”,
Zoals je al zei vriendschap komt van twee kanten. Jij troostte hen altijd, jij was altijd bij hen. Nu moet jij dit allemaal aan hen vertellen, zodat ze jou misschien kunnen helpen. Als ze jou niet gaan helpen, dan zijn het geen goede vriendinnen. Op jouw plek zal ik dus niet meer vrienden met hen zijn. Dat is een soort vriendschap test, want je moet niet tegen je zin(uit je verhaal op te maken) vrienden zijn.

hoi D,
drankje voor je reactie. ik denk dat het ook gezonder voor mij zou zijn om geen vrienden meer te zijn, maar zijn "tenminste vrienden hebben" niet beter dan "helemaal geen" ? want als ik dus geen vrienden meer ben, ben ik helemaal alleen. ik voel me inderdaad een vriendschap tegen m'n zin, omdat het altijd van mijn kant komt.

Probeer al je gevoelens aan hen te vertellen. Als ze jou helpen en steunen, dan zijn het goede vrienden. Zo niet dan is het idd beter om geen vrienden te hebben dan zulke

Hier nog even een semi-late reactie ik ben het in dit geval wel met D eens dat het misschien beter is om afstand van hen te nemen want eerlijk is eerlijk je moet er voor elkaar zijn en dat zijn zij duidelijk niet ook merk ik aan je verhaal dat je inderdaad erg beïnvloed word door hun nare gevoelens en emoties en dat je hier zelf op lange termijn ook niet beter van word, kies voor jezelf in deze

Hi Zoey,
ik weet ook dat ik dat zou moeten doen maar, ik ben eigenlijk kind of een loner. niet dat ik het erg vind, want ik vind het fijn om alleen te zijn en heb het dus ook niet extreem op afspreken omdat ik later mijn sociale meter oprecht moet 'opladen'. Maar als ik nu niet tegen ze praat zou ik dus niemand meer hebben. en iedereen heeft toch wel vrienden nodig? want het is niet dat andere mij zien staan, en ik andere eigenlijk ook niet. En ook als we dan op school zijn en we elkaar zien, doen ze normaal alsof er niks is gebeurd. Maar stel ik mij nu aan? maak ik alles erger dan het is en ben ik de boosdoener? moet ik meer afspreken etc?
groetjes,