Ik durf het niet te zeggen..
Ik voel me vaak eenzaam, maar ik durf het niet te zeggen tegen mijn vriendinnen of familie. Ik heb het idee dat ze mij niet begrijpen. Ik voel me vaak schuldig over wat ik allemaal voor ze achterhoud. Over het feit dat ik probeer te verbergen hoe ik me werkelijk voel.
Soms heb ik zo'n behoefde om met iemand te praten, een van mijn vriendinnen of een familielid of docent. Maar ik blijf altijd bang dat ze alles wat ik zeg aan mijn ouders zouden vertellen. Ik wil mensen wel vertrouwen, maar het lukt gewoon niet.
wat moet ik nu doen?
Reageer
Dit topic is gesloten voor verdere reacties, mocht je hierover vragen hebben dan kun je contact opnemen met de coordinator.
Reacties
plaats reactieAls je een mentor hebt naar je mentor gaan, die horen te vertrouwen te zijn..
dankje efw.. Maar hoewel ze misschien wel te vertrouwen zal zijn is mijn mentor alles bahalve begripvol. Dus dat word hem niet ;/
Heej!
Vervelend dat je mentor niet begripvol is en dat je de mensen die van je houden niet kunt vertrouwen... Waarom eigenlijk niet? Natuurlijk, je hebt zo je redenen, maar het is belangrijk dat zij weten hoe jij je voelt, al ben jij bang dat ze dat niet begrijpen. Zij kunnen je helpen. En wat maakt het uit dat je ouders het weten? Ze kennen je het beste (het best van iedereen zover dat kan) en kunnen je altijd helpen. Je voelt je schuldig omdat je het niet durft te zeggen, maar is het niet makkelijker om je niet te richten op vertrouwen en zo dat schuldgevoel kwijt te raken? Vertel het ze, dat is het beste.
Good luck!
xoxo
Ik weet dat dit wat heel anders is maar misschien kan het je helpen:
Ik ben verliefd op een jongen uit m'n klas iedereen zegt dat we een leuk stelletje zijn enz maar wel op een plagerige manier maar nog wel dat ik het leuk vond.
Laatst heb ik het een vriendin verteld die ik vertrouwde nu kan ik aan haar alles daarover kwijt het voelt zo opgelucht als je het eindelijk durft te vertellen!!!!
Ik heb het in de pauze gedaan toen het regende op het schoolplein waar niemand was
SUCCES