Hoi.. Ik heb een aantal maanden geleden een “jongen” leren kennen die negen jaar ouder is als mij (of ik idk..) die jongen heeft veel gelogen over erge dingen en mensen tegen elkaar opgezet. Ondanks dat vond ik dat geroddel terug over hem ook erg laag dus biechtte ik dat op aan hem en vertelde wie er over hem roddelde, hij geloofde mij wel een beetje maar wilde geen bewijs. De dag daarna ging hij naar die studenten en vertelde hij wat ik zei over hun en hun zeiden tegen mij dat ze alleen zeiden dat ze het gingen navragen aan mij. Ineens was hij heel boos, ook al wist die uiteindelijk dat die studenten wel roddelde over hem, toch wil die geloven dat ik “vriendschappen” probeer te manipuleren. Soms zegt hij spontaan dat hij mij dingen vergeeft, maar dat vind ik gemeen aangezien ik niks verkeerds heb gedaan naar mijn mening en ik niet dreigde zoals hij wel deed, manipulatie van zijn kant in mijn opinie. “Ik heb besloten het je te vergeven” die zin is apart, hij leest ook veel boeken en heeft veel fantasie, de manier waarop hij het zei is gekopieerd van een boek of film. Hij wilde mij ook slaan maar liep wel weg als hij mij zag, terwijl ik niemand iets heb aangedaan, dus zijn angst was misschien niet terecht. Weer even terug naar dat gedeelte over zijn “vrienden” die “vrienden” van hem gaven aan dat ze inderdaad roddelde over hem en dat ik eerlijk was, dat zegt bijna iedereen en toch wil die maar al te graag bij zijn “vrienden” zijn die hem verafschuwen en mij haten, maar niet de andere die ook vertelde dat zijn “vrienden” roddelde over hem. Ik heb mij teveel gemengd denk ik, al waren mijn bedoelingen alleen maar goed, zodat ze beide iets leerde of geen contact meer met elkaar hadden, want het was geen gezond contact. Ook wordt hij boos als wij hem wijzen op zijn gelieg en manipulatie, ook als wij het voorzichtig en vriendelijk doen en zelf niet aanvallen. Zoals over die zogenaamde verkrachting die hij nog volhield: “En nu herinner je mij eraan, en bedankt!!” Of vaak zeggen dat we dood moeten vallen als hij ongelijk krijgt, ook als we rustig zijn. Of als hij met ziektes scheld en mensen aangeven dat erg naar te vinden zegt hij: “Oh dan zeg ik al niks meer hoor!” Maar bij andere is die meer kritisch en geeft die andere vaker gelijk, zijn “vrienden” zijn dat. Ook leest hij vaak zijn boeken tijdens de les, op een manier alsof het normaal is.

Die jongen verwacht dat wij hem altijd zoeken als we rondlopen, dat wij doen wat hij zegt, dat wij hem meer eten geven. En als wij verdrietig zijn en ons verhaal kwijt doen krijgt hij het voor elkaar in zeer korte tijd het over hem te laten gaan. Dan vertel ik iets over mijn ouders bijvoorbeeld en dan zegt hij “dit raakt mij, omdat ik het ook op mezelf betrek!”

Hoe zou ik hiermee om kunnen gaan? Hoe kan ik omgaan met zijn slachtofferrol en gedrag, en wat kan ik doen en hoe kan ik kritischer zijn? En wat kan ik hierin veranderen bij mezelf en hoe? En wat kan ik doen tegen mensen die praten over hem?

Groet

25 sep 2021, 🌋