@Melodie het kan denk ik een beginnende vorm van boulimie zijn. Maar ook een depressie of neiging tot beginnende zelfmoord gedachtes (voel me snel als een last voor anderen). De oplossing is simpel: jij bent heel mooi meis:) het maakt niet uit hoe dun of dik je bent ben je super mooi. Ik weeg zelf 133 kilo maar vind mezelf heel mooi, zeggen mijn vriendje en vriendinnen ook:) jij bent ook heel mooi zoals je bent. En als je je gewicht vertelt kan ik ook zeggen of je dik bent of niet. Van mij weet je het, ik ben echt heel dik en vind het prima:)

Hii,

Wat een lieve woorden, Dankjewel <3
Mijn gewicht was vorige week 68kg, mijn lengte is 176. In principe is dat dus een heel prima gewicht. Maar ik krijg het maar niet uit m'n hoofd dat het minder moet zijn.

Ik kan goed tegen mezelf zeggen dat ik gwn even normaal moet doen. En dat het ook helemaal niks uit maakt.

Als ik naar andere wat vorseren mensen kijk, dan vind ik dat zo mooi! Om eerlijk te zijn prachtig zelfs. Maar als ik dan naar mijzelf keek, ook toen ik wat meer woog vind ik dat zo niet mooi. Dat is best verwarrend :(

Ook heb ik de laatste tijd meer sombere gedachtes, ook om mijzelf dingen aan te doen.

Ik ben normaal gesproken best een positief persoon, maar de laatste tijd ben en voel ik mezelf zo negatief. En word ik er ook best moe van om steeds de positieve dingen naast de negatieve dingen op te noemen.

Hoewel het wel lukt om alle zegeningen te tellen. Ik mag ook totaal niet klagen eigenlijk.

Maar het mentale stukje is de laatste tijd enorm vermoeiend.

@Melodie meis 68 kilo bij 176 cm is echt helemaal prima. *

Ik vind mijn vetjes ook super mooi, daarom heb ik ook ervoor gekozen om zo dik te zijn. Als het bij mij mooi is dan is het bij jou ook vast geweldig:)

Denk minder na over het negatieve, denk alleen over de leuke dingen. En denk niet eens eraan dat je te dik bent, je bent echt niet te dik <3

* Dit bericht is aangepast door de moderator.

Hoi Melodie,
Wat vervelend zeg dat je in die situatie zit. Ik herken er wel dingen van. Het verschil tussen de emotie en de ratio bijvoorbeeld: wel weten dat je veel dingen best goed voor elkaar hebt maar je toch niet altijd fijn voelen bijvoorbeeld. Het is volgens mij heel goed dat je in ieder geval weet dat dat speelt. Dat geldt ook voor je eetproblemen. Maar dat wil niet zeggen dat de oplossing ook gemakkelijk is. Zo zijn er vele eetstoornissen en het feit dat je weet dat het niet goed is wat je doet, wil dus niet zeggen dat er dus géén eetstoornis is. De ellende is alleen dat je gewicht nu nog heel gezond is. Dat maakt een eetstoornisbehandeling wel lastig, of althans, goed doorverwezen worden. Aarzel echter niet: als jij denkt dat het niet de goede kant opgaat, zoek dan hulp. Meld je bij je huisarts. Misschien helpt alleen de stok achter de deur van een regelmatig gesprek je al. Misschien ook niet, maar dan kun je worden doorverwezen, voor een eetstoornisbehandeling, of voor een andere behandeling.
Los daarvan: je bent mooi zoals je bent. Je hebt nu een gezond gewicht, maar ook met een maatje of maat meer mag je er natuurlijk gewoon zijn. Alleen al op dit forum zijn er genoeg topics waaruit blijkt dat er veel mensen zijn die een voller figuur mooi vinden. De mensen die je dan niet meer zouden zien staan, hebben eerder een probleem met zichzelf dan dat dat een probleem voor jou is. Probeer dat tussen je oren te krijgen en probeer je eigen gevoel te volgen en niet het gevoel van de anderen die niet in jouw lichaam zitten.

@Riannetje

<3 <3

Hoii B,

Bedankt voor je uitgebreide reactie! Hier heb ik veel aan.

Vandaag had ik opzich eem goede dag, maar heb ik best wel veel lopen snaaien, hier voel ik mij best naar door. Maar wegens "gemakzucht/luiigheid" heb ik mijzelf Vandaag niet laten overgeven. Ik vind dit voor mijzelf integendeel tot de afgelopen dagen een goede dag/stap.

Maar vanaf welk moment is eventuele hulp
vragen bij een huisarts een goed moment? Ik merk dat ik dat lastig vind. Omdat de ene dag waardeloos is, en de andere zoals vandaag.

Wat je als laatste zegt ben ik zeker met je eens, ik ga die woorden zeker met mij meenemen <3

Fijne dat er zulke lieve mensen zijn, die de tijd nemen om zo uitgebreid te antwoorden! :)

Hoi Melodie,
Fijn dat je iets aan m’n reactie hebt! Ik vind het positief dat je vandaag ondanks het ‘snaaien’ niet hebt overgegeven. Dat je je toch schuldig voelt en dat luiheid de reden is van het niet overgeven is natuurlijk nog niet helemaal goed. Met luiheid is niks mis natuurlijk, maar wel als dat de enige reden is die je weerhoudt van zoiets als overgeven.
Ik ben zelf niet het type dat snel naar de huisarts loopt en dus misschien niet de juiste persoon om zo’n vraag te beantwoorden. Ik denk dat het goed is om naar de huisarts te gaan als problemen structureel worden. Iedereen voelt zich wel eens een dag of paar dagen wat minder, iedereen eet wel eens een dagje wat minder. Maar als je je weken lang somber voelt, dag in dag uit de drang tot overgeven, te weinig eten of iets anders dwangmatigs hebt, dan is het wel tijd om hulp te zoeken. Ik hoop voor je dat het niet nodig is en dat je het idee dat je mooi bent zoals je bent kunt omarmen. Of je nou met 68 kilo door het leven gaat, met de 87 van een jaar terug of met bij wijze van 100. Wat bewoog je om vandaag wel veel te snaaien en wat voor dingen eet je dan?

@Melodie hoe gaat het inmiddels bij jou?

Hoii B,

De afgelopen 2 weken zijn toch niet zo best. om terug te komen op je vraag wat ik eet tijdens de eetbuien kan echt totaal verschillen, en f erg specifiek zijn, of weer totaal niet.

In de afgelopen 2 weken zijn er +/- 2 dagen geweest dat ik mijzelf niet heb laten overgeven omdat ik in gezelschap was of niet veel gegeten had die dag.

Ik merk sinds afgelopen weekend dat ik niet zoveel energie heb de laatste dagen. Ook heb ik veel stress gehad ik denk dat dat ook een rol meespeelt.

Ik heb het afgelopen weekend ook bijna aan mijn ouders verteld wat er speelt.maar toen het moment er was, durfde ik dit jammer genoeg toch niet. Wel heb ik het aan een vriendin verteld.

Aan de ene kant baal ik ervan dat ik het niet tegen mijn ouders heb verteld, maar aan de andere kant ook weer niet. Ik ben bang dat hun zich uit zorgen ermee gaan bemoeien, wat natuurlijk wel lief is. Maar ik ben bang dat i hier stress van krijg en dat dit de band die ik nu met mijn ouders heb zal verstoren. En daarnaast ben ik ook bang dat ik er dan wat mee moet, en daardoor zal aankomen.

Lief dat je vroeg hoe het nu gaat! Ik was er nog niet aan toe gekomen om eerder te reageren :)

- Melodie