Lieve Noëlle, deze brief is voor jou. Omdat ik een manier moet vinden om afscheid van je te nemen. En het is moeilijk afscheid nemen van iemand die er nooit is geweest. Ik haat het woord ‘ongewenst’ dat zo vaak viel. Je was niet ongewenst. Als ik heel eerlijk ben, heb ik nooit om kinderen gewenst. Ik heb mij al vrij vroeg bij het idee dat het waarschijnlijk niet kon. Omdat erover nadenken beangstigend was. Omdat mijn eetstoornis in mijn lichaam en geest en nooit leek af te gaan.
Toch was je daar ineens, ondanks alle voorzorgmaatregelen. En diep vanbinnen wist ik het al veel eerder, dan toen ik een eerste test deed. Maar er volgde er nog een, en nog een. Omdat ik het niet kon geloven. Omdat ik bang was. Omdat de keuze erna onmenselijk leek.
Ik heb zo veel gepraat, en gehuild. Ondanks, misschien wel juist door, dat je dichterbij mij was dan iemand ooit is geweest, voelde ik mij zo alleen. Het voelde gek hoe dit alleen mijn keus was, terwijl het ook om jou ging. Misschien went dat, hoort dat bij het ouderschap. Ik moest kiezen. Ik heb, en nog steeds, mezelf zo vervloekt. Aan ruimte, geld en liefde was er geen gebrek. Ik wilde meer voor jou. Ik gun niemand een ouder die niet met beide benen in het leven staat. Je verdient een ouder die er voor je is, een ouder die oud en rimpelig wordt. Je verdiende een betere ouder dan ik. Ik ben uitgehold en bang en ik had nooit durven aankomen. Zelfs niet voor jou. Ik was mentaal en waarschijnlijk ook fysiek, niet in staat om voor je te zorgen. Negen maanden is lang. En dan begint het eigenlijk pas. Ik vond het verschrikkelijk. De keuze, de dag, alle dagen erna. Als ik mijn ogen sluit hoor ik nog de vrouw in het bed naast mij huilen en dingen zoeken of dit de juiste keus was. Ik wist, en weet, dat dit de juiste keuze was, ik hoefde geen ding. Het is moeilijk uit te leggen, maar ik weet dat ik je kapot gemaakt had, omdat ik niet heel ben. En, ik werk er heel hard aan, echt. Ik heb nog niet opgegeven. Door anorexia geen kinderen dus.

27 sep 2017, .