Ik kijk naar de kist. Daar ligt iemand en niemand. Een lichaam, zonder leven erin. Weg. Ik voel een brok in mijn keel opkomen. ‘'Het is goed zo'' hoor ik een familielid zeggen door de microfoon in de kerk. De houten kist waarin je ligt oogt wat algemeen, de bloemen en foto erop laten je persoonlijkheid zien. Zouden in dit model kist ook ‘mijn meisjes' begraven worden? De meisjes die ik spreek via mijn werk voor Proud2Bme die het niet overleven? deze vraag zich een weg door mijn overvolle emotionele hoofd. Mijn keel begint te bonken en mijn ademhaling schokt zacht. Ik hou me in, maar voel het verdriet kloppen in mijn keel. Om mijn oom en mijn familie. Maar ook om de mensen in mijn herinnering die ook zijn gegaan. 113
Ik mag dit niet voelen, want het gaat nu niet over hen, maar over mijn familie. Voor hen huil ik ook, maar toch moet ik er aan denken. Aan de dood, aan verlies, aan begrafenissen van jonge vrouwen die ook nog helemaal niet dood mochten gaan. Het worden er te veel. Ik denk aan de meisjes die de laatste weken overleden zijn. Staat hun familie volgende week ook zo om de kist met zakdoekjes in hun handen? Te trillen van emoties, wit weg getrokken van verdriet? Gaan er ook dan mensen kapot van binnen en zijn er ook dan mensen die de emotie niet aan kunnen en strak voor zich uit staren, omdat ze niet willen instorten van de pijn?

Ja.

Dan komt het nummer van Maaike Ouboter gevolgd door een lied van Marco Borsato. Ik houd het niet meer. Ik denk aan mijn overleden familielid en als ik zie dat mijn ooms een traan wegpinken, breek ik helemaal. Ik kan het niet helpen dat ik niet alleen denk aan de overledene, maar ook aan de vreselijk verdrietige berichten die ik op Facebook voorbij heb zien komen de afgelopen tijd. Ik wil dit niet voelen. Ik wil niet dat je dood gaat. Ik wil niet dat jouw ouders, vriendinnen, broers en zussen net zo kapot gaan, zoals wat ik nu voor mij zie.
Hoe doen mensen dit? Hoe overleef je verlies? Voor ik het weet heb ik me ingeleefd in de situatie van mijn ooms en tantes, die hier afscheid nemen van hun broer, gevolgd door een herinnering aan een lieve tante die ook kort geleden plots uit het leven verdween. Maar ik denk ook aan jou. Aan jouw Facebook account dat sinds enkele weken is veranderd in een ‘Ter herinnering aan' pagina vol emotionele, lieve en pijnlijke berichtjes. 'Ik hoop dat je nu de rust hebt waar je zo naar verlangde', zie ik overal op Facebook en Instagram verschijnen. Ik ken haar gezicht en slechts een klein deel van haar verhaal. Ze is wel eens bij een Proud2Meet geweest. Ik weet nog dat ze weinig zei, maar wel wat advies gaf aan andere meiden.
Ik weet dat jij het moeilijk hebt en niet voor niets onze website bezoekt. Dat jij vecht met en voor je leven. Ik weet dat je uit elkaar gescheurd wordt door emoties en pijn als je je eetstoornis gaat bevechten. Maar ik wil gewoon zo graag dat je er doorheen gaat... zo graag. Ik wil dat je het kan. Ik wil dat je de kans nog kreeg. Ik wil

15 sep 2017, Nouska proud2me