Maart 2006
Al 5 jaar ben ik aan het vechten tegen de ziekte anorexia, zowel thuis, als in het ziekenhuis en in klinieken. Na een behandeling in Tilburg die niet aansloeg kom ik in de Ursula kliniek. Overtuigd van het feit dat ik beter ging worden.
Mei 2006
Ik heb 4 signalen (Iets tegen de regels doen, zoals overgeven) te pakken op de in 3 maanden tijd. Dat betekent dat ik met ontslag moet. Ik was nog heel erg ziek, had nog erg veel verzet in me en was blijkbaar nog niet klaar om echt te vechten tegen de anorexia.

Terug
Ik ging daar weg en ging tijdelijk bij mijn oom en tante wonen in Amsterdam. Mijn moeder wilde me niet thuis hebben, die vond de verantwoordelijkheid te groot. Dat begrijp ik nu heel goed, toen voelde dat als een afwijzing. In eerste instantie was ik ervan overtuigd dat ik het zelf kon en niet terug wilde naar de Ursula. Ik zakte echter steeds verder weg. Na 6 weken belde ik mijn therapeut en zei dat ik direct terug wilde. Dat heeft nog 2 weken geduurd en daar kwam ik; moe,eng dun, verward, maar wel met heel veel zin. Mezelf bewijzen
Ik heb me de eerste maanden echt moeten bewijzen in de Ursula; Laten zien dat ik in de rolstoel bleef zitten als iemand met me wilde wandelen, mijn Nutri-drink opdrinken,mijn rust houden en nemen en vooral weer vertrouwen winnen bij iedereen. In het begin had ik nog extreme last van bewegingsdrang en wilde het liefst de hele dag de trap op en neer lopen.
Ik was erg dwangmatig en had hele schema's bedacht die ik moest volgen. Wanneer ik dat niet deed, wist ik zeker dat ik kilo's zou aankomen. Patatavond
Ik heb veel geleerd tijdens deze opname, ik leerde mezelf te laten zien en mezelf te zijn. Ik leerde dat ik verdrietig mocht zijn in het bijzijn van anderen en ik leerde dat ook ik mocht zeggen als ik het eten lastig vond. Ik weet nog als de dag van gisteren dat we een patatvond hadden. Ik had al 5 jaar geen patat meer gegeten en zag er als een berg tegenop. Doordat ik er vooraf over had gepraat wisten mensen echter dat ik het lastig vond en steunden ze me nog meer. Want dat is er veel, de steun en herkeninning met de groepsgenoten. Altijd iemand die je begrijpt, die je een luisterend oor biedt en precies weet wat jij doormaakt. Niemand van thuis die dat begreep. Vrijheid
Op een gegeven moment (met name wanneer je gewicht stijgt) krijg je meer vrijheden en mag je ook meer naar buiten om bijvoorbeeld met een vriendin ergens koffie te drinken en (vaak) een taartje te eten. In het begin is dat eng, maar ook dat went! Evenals een lunch buiten de deur of uit eten. Het gaf mij een heerlijk gevoel dat ik niet meer bang hoefde te zijn voor hoe het vlees gebakken was en of er wel of geen friet bij zat
In juni 2007 ben ik met ontslag gegaan. Nog niet geheel op mijn minimum, maar ik ben daar wel bijna 20 kg aangekomen. Ik heb daar een goede basis gelegd, al blijft het nog steeds moeilijk. Een heleboel dingen zijn nu minder eng (uit eten, eten als het niet hoeft, loslaten van controle op e

15 sep 2017, Nouska proud2me