Dag stoer, sterk lichaam, wat doe ik je toch aan? Je wandelt al zoveel jaren met me mee, draagt me overal naar toe. Je hebt me eigenlijk nog nooit in de steek gelaten. Hoe kan ik jou dan wel zo in de steek laten? Ik geef je iedere dag niet wat je nodig hebt, terwijl jij mij iedere dag wel geeft wat ik nodig heb. Je geeft me veiligheid en warmte, laat me overal gaan en staan waar ik wil. En wat doe ik? Ik put jou uit. Ik vraag het uiterste van je en ga met je om alsof je niets waard bent, alsof je zo vervangen kunt worden. Dag stoer, sterk lichaam, ik weet dat dit niet eindeloos is. Ik weet niet waar het einde is, maar deze maand stopte je met vruchtbaar zijn. Vandaag, de eerste dag van een nieuwe maand waarin ik niet meer ongesteld word. Dat doet veel pijn.
Hoe kon het zover komen? Hoe kon ik het zover laten gaan? Ik ben als een kind dat nog niet ongesteld wordt en de verantwoordelijkheden van de wereld nog niet aan kan. Een vrouw zonder mogelijkheid om moeder te worden. Ik ben als uitgeputte, droge grond waar geen bloem meer in wil groeien. Dat ben ik, nutteloos. Puur omdat ik jou te weinig water en voeding heb gegeven. Ik weet, het is door mijn eigen keuze.
Hoe kan ik mezelf zo verliezen, dat ik mijn gezondheid en daarmee mijn toekomst in gevaar breng. Mijn wens om moeder te worden is groot. Een wondertje in mijn buik. Wat een geschenk. De mooiste rompers en trappelpakjes voor je kopen. Zo veel dat je ze niet eens allemaal aan kunt, of ik zou je meerdere keren per dag moeten verkleden. Beschermen met mijn leven. Mijn leven, een leven dat ik nu in gevaar breng...
Hoe kan ik een kindje beschermen met mijn leven als ik mijn eigen leven in gevaar breng? Moeder natuur is hard, maar rechtvaardig. Het is logisch dat mijn lichaam zegt: Tot hier en niet verder. Het is logisch dat mijn lichaam op deze manier duidelijk aangeeft dat het op deze manier niet van plan is een kindje te dragen. Hoe kan het in godsnaam dat ik, die zo droomt van een kindje, mijzelf dit aan doe? Dat is toch wat ik doe? Ik doe mijzelf dit toch aan?
Het is zo lastig om een eetstoornis te zien als ziekte, omdat het vaak voelt als iets wat ik mezelf aan doe. Iets wat ik kan veranderen als ik maar wil en mijn best doe. Kan je niet wat beter je best doen? Beloof je me dat je wat beter gaat eten? Had je voor mij nou niet even een boterham met kaas kunnen eten? vragen die me gesteld worden en die ik keer op keer ongemakkelijk, maar positief en voor de ander geruststellend beantwoord. Vragen die mijn gevoel dat mijn eetstoornis een keuze is.

19 sep 2017, Nouska proud2me