Hey Noor,
Lastige vraag! Ik snap je zorgen, maar het is wel het beste om gewoon naar die schoolarts te gaan denk ik. Die gaat zeker iets over je gewicht zeggen, want je bent best wel wat te zwaar, maar met er niet naartoe gaan los je niks op. Misschien heeft de schoolarts zelfs wel tips om meer energie te krijgen en wat af te vallen, eventueel door je door te verwijzen. Wat dat eten/drinken betreft: je eet/drinkt wel behoorlijk veel ja en het valt ook op dat het enorm veel suiker is. Vier blikjes fris, ook nog vier glazen cola en bij ontbijt bijvoorbeeld al Fristi is niet ideaal. Ook door zoveel suiker kun je je heel moe gaan voelen omdat je lichaam eigenlijk steeds meer suikers wil. Dat geldt ook voor eten: veel snoep en 4 bakjes chips op een dag is echt niet ideaal. Zou je niet kunnen proberen veel van die frisdranken te vervangen door water of thee? En zou je qua tussendoortjes niet veel meer voor fruit en dingen als komkommer kunnen proberen te gaan? Je kunt eens proberen of je daarmee je honger ook onder controle krijgt. Het scheelt in ieder geval heel veel suiker en dat kan sowieso geen kwaad. Of het eetbuien zijn, tsja. De hoeveelheden doen daar wel een beetje aan denken, maar het is wel een grensgeval denk ik. Wat doe je nu verder eigenlijk qua beweging? Denk er hoe dan ook goed over na hoeveel moeite je wil doen om je eet/drinkgedrag bij te stellen. Dat is namelijk direct van invloed op de slagingskans.

Je schrijft twee keer dat je moet afvallen. Een keer vanwege je conditie en een keer omdat je je kleding niet meer dichtkrijgt. Toch proef ik uit je bericht nou niet dat je dit ook echt wil. Dit is natuurlijk wel de sleutelstaat: wil je écht afvallen? En in het verlengde daarvan: wil je ookécht dingen gaan veranderen om dit te bereiken? Zonder veranderingen, zal er immers niets veranderen.

Ik zou eerst deze vragen voor jezelf beantwoorden en daar je keuze van wel of niet naar die schoolarts gaan, op baseren. Als je immers (nu) niet echt dingen wil gaan veranderen, heeft dat bezoek aan die arts ook weinig zin. De waarnemingen dat je flink bent aangekomen en dat je nu obesitas hebt, heb je zelf immers ook al gedaan. Het bezoek aan die arts zal daar niet veel aan bijdragen.

Wil je er echter wel iets aan gaan doen, is het bezoek aan die arts super zinvol!! Hij/zij kan de eerste stap zijn naar een nieuw leven met een compleet ander lichaam tot gevolg!

In principe zal een arts je ouders niet opbellen als jij dat niet wilt: een arts heeft beroepsgeheim. Alleen als je gezondheid op een zodanige wijze op het spel staat dat het je leven op korte termijn enorm negatief kan beïnvloeden, mag/moet een arts over zijn beroepsgeheim heen stappen en je ouders inlichten. Mits je geen zware lichamelijke of geestelijke klachten hebt op dit moment, lijkt mij het hebben van 1e-graads obesitas, geen reden om je ouders in te lichten. Je moet echter wel duidelijk tegen die arts zeggen dat je niet wil dat je ouders worden ingelicht.

De reden dat je steeds vermoeid raakt, is juist het eten van het vele suiker. Toegevoegde suikers geven je immers heel kort even een gigantische energieboost, om meteen daarna een gigantisch energiedal (vermoeidheid en neerslachtigheid) te creëren. Door dit dal weg te nemen door weer opnieuw toegevoegde suikers te eten/drinken, creëer je je eigen neerwaartse spiraal. Dit patroon zal je absoluut moeten doorbreken als je met je gewicht aan de slag wil!! Waarschijnlijk kan een psycholoog je het beste helpen om dit patroon te doorbreken.

Maar, het begint dus allemaal met de vraag: wil je écht gewoontes gaan veranderen? En niet even twee weken, maar blijvend. Wil je gaan vechten om een betere versie van jezelf te worden?

Ik zie je reactie tegemoet 😉.

Dit is natuurlijk wel de *sleutelvraag. Soms haat ik die autocorrectie 😉.

Hoi B en Timo
Ik wil heel graag maar ik weet niet hoe en ben gewoon heel bang voor wat ze gaat zeggen en dat mijn ouders te weten komen wat ik weeg en hoeveel ik eet. Dat ze met straks naar een dikke kinderen club of nog erger het ziekenhuis of een eetstoorniskliniek stuurt en ik daar moet slapen zodat ik alleen kan eten wat zij aan me geven.
Ik heb dat van fruit enzo en groente al wel eerder geprobeerd en ook omanger op school te blijven zodat ik thuis niet zoveel kan eten want dan gaat het mis.
Ik zat op handbal maar daar was niet zo'n fijne coach en hij zei gewoon nare dingen en ik kon het gewoon niet meer bijhouden en toen ik een.blessure aan mijn knie kreeg ben ik gestopt.

Wat is de beste eerste stap als ik stap voor stap iets wil veranderen? Want in 1x lukt me denk ik sowieso niet en dan liever kleine stapjes zodat het lukt.

Ik hoop dat iemand dat weet.

@timo je schrijft dat ik 1e graad obesitas heb. Is dat verder dan gewone obesitas of is het dan al bijna 2e? Ik weet niet hoe dat loopt. Hoeveel moet ik dan afvallen tot een gezond gewicht want bij kinderen werkt dat toch anders?

Hey Noor, ik denk dat je voor opname in een kliniek niet bang hoeft te zijn. Je bent echt wel wat te zwaar maar niet levensgevaarlijk of zo en je eet ook echt wel te veel, maar zoals je het opschrijft zijn het geen oncontroleerbare eetbuien. Kans is groter dat je, als jij dat ook wil, naar een diëtist of zo wordt doorverwezen, die bijvoorbeeld een eetschema voor je kan maken.
De vraag is natuurlijk wel wat je wil. Bedenk eerst voor jezelf waarom je zou willen afvallen en wat je daarmee wil bereiken (kan iets in gewicht zijn, maar ook dat je bepaalde kleding aankunt, bepaalde dingen weer kunt doen et cetera). Je hebt dan iets om stap voor stap naartoe te werken. Als het alleen maar externe dingen zijn waarom je wil afvallen dan is het verstandig om eerst na te denken of je alle moeite er echt voor wil doen (het is ook geen schande om wat te zwaar te zijn).
Denk er verder over na wat je er zo erg aan vindt als je ouders erachter komen wat je eet en wat je weegt. Misschien kunnen ze juist wel helpen en je motiveren. Het is echt niet iets om je voor te schamen.
Wat je zelf zou kunnen doen? Begin eens met veel minder frisdrank drinken. Verruil die Fristi, cola en energydrank voor water of iets anders met weinig suiker en drink bijvoorbeeld nog hooguit 1 glas cola op een dag. Kijk verder of je gemakkelijk meer zou kunnen gaan bewegen. Fiets/loop je nu veel? Maak bijvoorbeeld elke dag een (extra) ommetje van een uur of zo. Je beweegt dan meer én die tijd kun je niet gebruiken om dingen te eten. Nog een tip: maak je nu niet druk om het labeltje van je overgewicht, dat leid alleen maar af. Concentreer je gewoon op de stapjes die jij kunt zetten om je beter te voelen.

Hoi B,

Dat vind ik dus het enge dat ik naar een dokter of diëtiste gestuurd wordt. Dan weet mijn moeder er vanaf en ze is al steeds zo boos op me dat ik te dik wordt of als ze ziet dat ik teveel gegeten heb en ik krijg maar te horen dat ik me niet zo aan moet stellen en ze me beter alvast voor Obese voor over 10 jaar op kan geven. Ze weet nu echt niet wat ik weeg maar ik ben gewoon zwaarder dan dat zij is want zij weegt maar 73 kilo en is rond de 1,70 groot. Omdat ik zo dik ben geworden heeft ze twee keer vlak achter elkaar nieuwe kleren moeten kopen en de laatste keer moest dat echt op de grote maten afdeling van een winkel want een normale XL en helemaal van leuke merken pas ik niet meer. Toen heeft ze ook gezegd dat ze geen nieuwe kleding meer zou kopen als ik nog dikker werd. Dat het dan m'n eigen probleem was. Ze bleef niet bezig. Alleen toen woog ik nog iets van 78/79 kilo en die broeken krijg ik nu dus echt niet meer dicht.
Ik heb verschillende redenen waarom ik af wil vallen
De belangrijkste is m'n conditie en de rest van m'n conditie. Door het sporten van vroeger had ik altijd een goede conditie en kon ik hardlopen en praten tegelijk. Nu red ik een rondje door de gymzaal zonder buiten adem te zijn al niet meer.
Ik merk dat m'n buik ook erg in de weg zit met teennagels knippen maar ook met strakke schoenen beteren. Ik moet dan eerst m'n adem inhouden en dan goed gaan zitten en dan kan ik pas uitademen. Ik vind het ook gewoon lelijk.
Vandaag probeerde ik echt minder te eten. Alleen mislukte dat want vanmiddag voor het avondeten heb ik een pak gevulde koeken en een zak chips op en toen ook nog teveel avondeten. Ik wil het niet en had me zo voorgenomen goed te eten maar dan mislukt het alsnog

Ik ga nadenken over maandag maar ik ben gewoon bang dat de schoolarts boos wordt of m'n moeder belt of dat ik bloed moet prikken of medicijnen krijg of.... Ik weet niet goed waarvoot

Dank voor je reactie.

Tja, ik blijf erbij dat je motivatie te slap is. Vanuit deze grondhouding zal er niks wezenlijks veranderen. Het feit dat je je eigen voorgenomen aanpassingen al meteen de eerste dag niet weet na te komen, is hier exemplarisch voor.

Er zijn genoeg mensen die je willen en kunnen helpen. Wat tegenwoordig steeds populairder wordt zijn GLI-trajecten (Gecombineerd Leefstijl Interventietrajecten). Hierbij werken een diëtist, een psycholoog en o.a. een sportcoach samen om zo in relatief korte tijd veel verandering bij je te realiseren, juist omdat ze elkaar op de verschillende vlakken van afvallen (voeding, psyche en sport) aanvullen. Die psycholoog pakt ook je ouders aan, want die zijn natuurlijk voor een belangrijk deel verantwoordelijk voor wat je wel en niet eet. Al die extra's die je noemt in je beginpost, zal je immers niet allemaal zelf hebben gekocht. De woede die je moeder naar jou uit, is dus eigenlijk een projectie van haar eigen onmacht. Kennelijk is zij niet in staat gebleken jou een gezond voedingspatroon aan te leren met voldoende basisvoedingsmiddelen. Deze onmacht uit zich in woede richting jou. Dat laat onverlet dat je op jouw leeftijd niet ook een heel stuk eigen verantwoordelijkheid hebt. Jij kan, op jouw leeftijd, voor een heel aardig deel zelf bepalen wat je wel en niet in je mond stopt.

Maar ja, hulp van een diëtist, psycholoog en/of sportcoach, al dan niet gecombineerd in zo'n GLI-traject, heeft natuurlijk alleen zin als je deze hulp ook wil accepteren. Als je niks wil veranderen, verandert er ook niks. Het begint allemaal met wilskracht en een motivatie vanuit jezelf (intrinsieke motivatie).

Dan nog even je vraag over eerstegraads en tweedegraads obesitas. Eerstegraads obesitas is het eerste niveau van obesitas. Je hebt de niveaus: 'perfect gezond gewicht', 'prima gezond gewicht', 'overgewicht' en dan komt dus 'eerstegraads obesitas'. Dit wordt ook wel 'ernstig overgewicht' genoemd om het wat vriendelijker te laten klinken. Mocht je gewicht nog meer toenemen, kan je in tweedegraads obesitas terechtkomen en in het uiterste geval in derdegraads obesitas (morbide obesitas). Bij tweedegraads en zeker bij derdegraads obesitas komen (gedwongen) opnames in klinieken in beeld, waar je het al over had. Dat is nu nog niet het geval, zoals B al terecht zei, maar dat betekent niet dat er nu niet echt wat moet veranderen. Zeker omdat je in 1,5 jaar tijd ruim 25 kilo (!) bent aangekomen, wat echt heel veel is.

Je vroeg wat een goede eerste stap tot verandering zou kunnen zijn, het antwoord: hulp durven accepteren. Hulp durven accepteren is altijd een teken van kracht, nooit van zwakte! Zodoende zou ik komende maandag idd. wel naar die arts gaan, maar nogmaals dit bezoek heeft alleen zin als je ook de wil en bereidheid hebt om iets te veranderen. Anders is het voor zowel die arts als voor jezelf verspilde tijd en moeite!

Nu een knop omzetten, kan je heel veel levensgeluk in de toekomst geven!

Hoi Noor,

wat vervelend dat je zoveel bent aangekomen en daarom nu bang bent om naar de schoolarts te gaan. ik snap dat je dit heel eng vindt en ik snap ook dat je niet wil gaan.

Ik vind het jammer dat iedereen doet alsof je niet gemotiveerd bent. Ik heb meer het idee dat je gewoon heel bang bent. dat je heel graag wel hulp wil maar dit niet durft. Zou het dat ook kunnen zijn? Maar misschien heb ik het mis.

Je vroeg iets over de klasses van obesitas. Ik heb even voor je gekeken hoe het bij jou leeftijd zit. Dit is onafhankelijk van je lengte! Dit is het bmi wat bij jouw leeftijd pas. Dus het BMI wel met lengte en gewicht uitgerekend maar dan op de kinderlijn gekeken.
Als je 15 bent heb je
vanaf BMI 17,45/23,93 normaal gewicht
vanaf BMI 23,94-29,11 Overgewicht
vanaf BMI 29,1 obesitas 1
vanaf BMI 33,9 Obesitas 2

Misschien heb je hier wat aan.
heel veel succes
vanaf BMI 39,7 Obesitas 3

Als wij uit gaan van een lengte van 164 cm en een gewicht van 86kijkt iss je bmi

Zie dat m'n bericht niet goed is gegaan. Ik ga nu proberen te slapen en morgen hopelijk opnieuw tikken

Ga sporten daar krijg je energie van. Niet meteen natuurlijk.

Heel raar dat ik dit trouwens ook zeg, want ik haat ook sporten. Maar zoek een sport die je wel leuk vind. Ik haat hardlopen, fietsen, voetbal en nog veel meer. Maar ik vind: volleybal, badminton, schaatsen, paard rijden en dansen wel leuk.

Ik krijg van sporten die ik wel leuk vind echt een hele adrenaline boost ofzo. Met gym moeten wij altijd rennen enzo en dan ben ik na de tijd helemaal dood, maar laatst deden we badminton en was ik helemaal hyper, want ik vond het echt heel leuk

Nog een extra tip:
Ik ga s avonds altijd mij volvreten met chips, dus als je dat ook hebt ga vroeger op bed dan heb je dat minder

Hoi allemaal
Ik ben maandag bij de schoolarts geweest. Ze schrok best wel toen ze mijn gewicht zag. Daarna moest ze mijn lengte meten eñ voor de zekerheid nog een keer mijn gewicht.
Het eten was eigenlijk best slecht gegaan. Ik wil zo graag afvallen en dan gaan mensen hief twijfelen omdat ik niet zo goed in schrijven ben.ik heb dus echt een paar nare dagen gehad en veel te veel gegeten. Toen ik het er met de schoolarts over had en het lijstje van hier liet zien en vertelde wat ik zondag op had zei ze dat ze denkt dat ik een eetstoornis heb want soms het je niet precies iets wat in een vakje past maar is het toch een eetstoornis. Zij vond dat het a typische eetbuien waren maar dag er ook wel eens echt grote eetbuien tussen zaten en ze twijfelt of ik BED heb. Volgens haar lijstje scoort ik daar wel op maar ze zei ook dat ze vindt dat een kinderpsycholoog daar naar moet kijken.
Uiteindelijk wig ik bij haar 86,8 en was ik 1,63 groot. Ik denk dat de meetlat niet helemaal betrouwbaar is en ik had een trui aan met wegen dus dat het eigenlijk iets minder errv is.
We hebben afgesproken dat ze mijn moeder mag bellen en dat heeft ze gedaan. Ik wil het even iniet over haar reactie hebben. Vanmorgen moest ik bloed prikken, dat was gelijk met de huisarts geregeld en morgen heb ik.bij het cjg een gesprek met een kinderpsycholoog en dan een uur niets en dan met m'n moeder erbij en dan horen we wat het advies is.
Ik vind het echt spannend wat die psycholoog gaat vragen

Heel veel sterkte Noor.

Ze zijn er om je te helpen. Zorg vooral dat je eerlijk bent.hie naar dat ook kan zijn

Heel dapper dat je toch naar de schoolarts bent gegaan en dat je zo snel die doorverwijzing hebt geaccepteerd, Noor! Zoals Lotte al schreef: ze zijn er om je te helpen. Geloof in jezelf en probeer je, hoe moeilijk ook, niet teveel aan te trekken van negatieve reacties in je omgeving op je gewicht, leefstijl of de weg die je nu inslaat om er iets aan te veranderen. Heel veel succes met de gesprekken en wees niet te streng voor jezelf als het straks toch nog weleens misgaat.

Kijk, nu hebben we een hele andere situatie. Goed dat je naar die arts bent geweest en dat er meteen een paar vervolgstappen aan zijn gekoppeld. Heel goed gedaan! Dé eerste stap naar een ander lichaam, naar een ander leven!

De reden dat ik zo hard voor je was, was omdat ik totaal niet overtuigd was van jouw wil tot verandering. Dat je het einddoel - namelijk afvallen - wil bereiken was mij wel duidelijk, maar helemaal niet dat je daarvoor ook gedrag en gewoontes wilde veranderen. Ik zou bijv. ook wel graag een mooie vioolsolo in een groot orkest willen spelen, maar aangezien ik nog nooit een viool heb aangeraakt en nog nooit één vioolles heb gevolgd, zal mij dit zonder dingen te gaan veranderen dus ook nooit lukken. Ik zal dus gedrag (en dus mindset) moeten veranderen om dit doel te gaan halen. Dit geldt ook bij afvallResultaat is immers de uitkomst van een veranderingsproces, niet het doel op zich.

Opmerkingen als: "ik heb geen zin in gezeur van de schoolarts", "dat ze me straks naar een dikke kinderen club of nog erger naar het ziekenhuis stuurt", "dat ik naar een dokter of diëtiste gestuurd wordt" en "dat ik bloed moet prikken of medicijnen krijg", waren hier debet aan. Hier sprak totaal geen wil tot verandering uit!

Kennelijk heb ik je wel weten te raken, want je bent in de emotie geschoten. Je had ook kunnen denken: laat die Timo maar lekker kletsen, ik negeer hem en luister totaal niet naar hem; klets maar een eind weg. We kennen elkaar immers helemaal niet. In plaats daarvan heb jij je mijn bericht aangetrokken. Zodoende is het juist iets positiefs, hoe vervelend je mijn bericht ook ervaren hebt. Het is iets dat je verder brengt. Als je over een jaar dit bericht terugleest, zal je dit beamen. Door jouw emotionele reactie staat de weg immers open tot verandering. Zolang je in ratio blijft (dat is het tegenovergestelde van emotie), verandert er niets. Emotie en de daarbij behorende druk is bijna altijd nodig om tot verandering te komen!

Succes de komende tijd en blijft updates posten! Over een paar maanden ga je merken dat de veranderingen die je nu gaat inzetten, z'n vruchten gaan afwerpen. Dat je wat leniger wordt, waardoor je je schoenen weer wel normaal kan veteren. Dat je kleding wat beter gaat zitten, waardoor je geen veiligheidsspelden meer nodig hebt om je broeken dicht te krijgen. Dat je conditie verbetert, waardoor je wat beter mee kan komen bij gym. Dat mensen op een andere manier mét, maar vooral ook óver je praten (dat voel je). Dat je uitstraling sterker wordt, waardoor je zelfvertrouwen toeneemt etc. Laat je bezoek aan die schoolarts een kickstart zijn naar een nieuwe, stoerdere, gezondere Noor; zowel lichamelijk als geestelijk. Laat zien dat je goed voor jezelf zorgt. Op weg naar een betere versie van jezelf. Op weg naar een nieuw leven!!

Ik ben bij de psycholoog geweest en het was eigenlijk heel gek. Ik dacht dat we het over het eten enzo gingen hebben maar daar ging het niet eens de hele tijd over. Veel meer over wie ik was en hoe ons gezin er uit ziet en met wie ik het goed kon vinden en of er wel eens ruzie was. Ook wat ik deed als ik verdrietig was en toen kwamen we wel op het eten. Even een stapje naar het eindgesprek. Ze zei dat ze mij best somber vindt en tekende een lijntje en liet zien dat als je bijvoorbeeld op een 9,9 zit je niet depressief bent maar als je op een 10,1 zit wel. Dat ze me dus een beetje depressief vindt, ook omdat ik het allemaal niet zie zitten dat het beter gaat en ik steeds minder dingen ga doen. Dat ik wel zeg dat ik geen zin heb maar dat het eigenlijk geen puf hebben is en schaamte voor mijn lijf en dat alles elkaar versterkt. Ze denkt ook dat omdat ik me somber voel en dat niet wil voelen ik zoveel ben gaan eten. Des te meer ik me somber voel, des te meer ik per keer eet. Dat als mijn eetmomenten lang zijn het korter duurt.voordat ik in mijn hoofd weer mag eten en ik dus langer minder somber ben omdat ik langer eet.
Ook zij vind dat er best wel eens echte eetbuien tussen zaten maar dat ik zeg dat het wel meevalt omdat het anders nog een probleem is maar eigenlijk ga ik me ook weer somber voelen door de eetbuien omdat ze me dik maken en zo blijft het een cirkel.
De arts had naar de bloeduitslagen gekeken en legde uit dat bij mij het getal van glucose in de ochtend zonder dat je gegeten hebt nog goed is maar voor een kind wel te hoog want het was 6,4 en je moet het liefst onder de 6 zitten dus het zegt dat alles in mijn lichaam om de suikers uit het eten te verwerken nog wel werkt maar dat het wel moeite moet doen. Ze zei dat ze wel snapte dat ik bij zoveel eten en vooral dingen met veel koolhydraten met steeds moeite ging voelen en ze zei ook dat ze aan mijn bloed kon zien dat ik echt al een tijd veel te veel.slechte dingen at want de waarde over een lange tijd en die ook over de hele dag gaat was 39 en dat is voor kinderen vrij hoog. Ze zei dat het zegt dat ik veel te veel eet en mijn lichaam de hele dag moet werken. Om die suikers op te ruimen en dat ik daarom nu echt hulp moet hebben. Om beter te gaan eten en het liefst ook wat af te vallen omdat ik anders over een paar jaar al suikerziekte heb.
Ze twijfelen wat verstandig is en dat hoor ik vandaag want ze gaan met een kinderobesitas poli van het ziekenhuis overleggen omdat ze het ook belangrijk vinden dat ze.blijven kijken naar hie het lichamelijk gaat want er was ook iets van mijn cholesterol niet goed. . Maar ook met een eetstoornis kliniek omdat ze ook vinden dat ik toch een eetstoornis heb en ze denken dat ze daar meer gespecialiseerd zijn in depressie en eetstoornis. Toen ik vroeg of dat wat Timo zei over leefstijl niet kon zeiden ze dat dat meer was als het probleem alleen te zwaar zijn en te weinig bewegen was en niet bij een depressie en eetstoornis.
Ik vind het heel eng wat ze

Vandaag gaat zeggen want een eetstoornis kliniek lijkt me veel enger dan het ziekenhuis en daar zitten vast alleen dunne mensen en niemand die zo dik als ik ben.
Ze zeiden ook nog tegen mijn moeder dat ze moet proberen niet boos op me te worden omdat ik zoveel ben aangekomen. Dat het eigenlijk een ziekte is en je tegen iemand met griep ook niet zegt het is je eigen schuld en boos wordt als diegene zich niet lekker voelt. Dat ze wel mag helpen door te vragen waarom ik me zo rot voel of probeer wat minder te eten want je he t geen honger maar voelt je rot te zeggen maar niet boos of veroordelend moet worden.
Als laatst gaven ze een naam van een kinderfysiotherapeut omdat die me al kan helpen met weer wat meer conditie krijgen maar ook met wat meer voelen wat er is en leren te ontspannen en dat meer bewegen echt nodig is maar ik beter met hulp kan beginnen. Maandag moet ik daar al heen.
Ik vind het zoveel en zoveel tegelijk. Hier was ik juist bang voor dat wat te zwaar zijn gelijk dit allemaal oplevert. De schoolarts zei dat het niet zomaar wat te zwaar zijn is maar dat dit wel een serieus groot probleem is en zelfs een ziekte of eigenlijk 3 ziektes bij elkaar en dat ik dat best mag zien. Ze denkt dat ik het niet durf te zien omdat het dan eng is maar dat obesitas en een eetstoornis en een depressie best wel ernstige dingen zijn. Als ze dat zegt is het net alsof het niet over mij gaat.
Ik moet dus afwachten wat ze vanmiddag zeggen en alvast proberen elke keer als ik dingen wil eten dit op een bordje te leggen of in m'n broodtrommel en dan 1 ding wegleggen zodat ik 1 ding minder eet.
Ik ga m'n best doen en laten zien dat het ziekenhuis of een eetstoornis kliniek niet nodig zijn

Hoi noor,

Ik ben benieuwd wat je vandaag gehoord hebt.
Laat je het ons nog weten?

Liefs lotte

Dank voor je uitgebreide bericht!

Goed om te lezen dat er stappen zijn gezet om tot verandering te komen!

"Want een eetstoornis kliniek lijkt me veel enger dan het ziekenhuis en daar zitten vast alleen dunne mensen en niemand die zo dik als ik ben". Ik begrijp dat je zo'n eetstoorniskliniek eng vindt en als je dat niet wil, moet je dit ook zeker zeggen. Er zijn ook genoeg psychologen die gespecialiseerd zijn in eetstoornissen, zonder dat ze in zo'n eetstoorniskliniek werkzaam zijn. Dergelijke hulp kan je dus ook prima van een psycholoog krijgen, zonder daarnaartoe te hoeven. Maar, je angst dat er alleen maar (extreem) dunne mensen bij een eetstoorniskliniek komen, is onterecht. Een eetstoorniskliniek is er voor hulp aan alle mensen die een verstoorde relatie met eten hebben opgebouwd, dus juist ook voor mensen die daardoor nu te veel gewicht hebben. En je hoeft daar toch ook niet te blijven? Dus, dat betekent dat je er één, misschien twee, keer per week een uurtje zal zijn om met die psycholoog te praten. Verder niets. Maar als je dit dus niet ziet zitten, kan je dit zeker aangeven, zoals ik net al zei.

Het voelt nu allemaal als heel erg veel tegelijk. Als je echter een tijdje bezig bent en je gaat de eerste veranderingen merken, zal je maar wat blij zijn dat je deze reuze stap hebt gezet! Volgend jaar zomer ben jij een veel gelukkigere Noor, die veel beter in haar vel zit (letterlijk en figuurlijk) en die vol zelfvertrouwen in haar nieuwe kleinere badpak gaat zwemmen met je vriendinnen en/of op vakantie. Houdt dit doel vol ogen! Dit is immers een prima realistisch doel.

Nu een paar grote stappen zetten, gaat je heel veel geluk in de toekomst opleveren!

Sorry dat ik nooit meer geschreven heb maar ik ben eerst naar het ziekenhuis gestuurd naar de obesitas poli en daar was bijna gelijk plek. Ik probeerde te eten wat ik moest eten maar hoe ik m’n best ook deed het ging steeds mis en toen kreeg ik echt grote eetbuien en toen ik na 3 weken voor controle moest komen was ik 7 kilo aangekomen dus echt heel veel. Ik woog toen 95 kilo en toen hebben ze besloten dat ik naar een eetstoornis kliniek moest. Eerst ging ik 2 dagen in de week naar een groep maar het bleef maar mis gaan en ik moest toen 5 dagen en vanaf maandag word ik helemaal opgenomen omdat het nog steeds niet goed gaat. Ik weeg nu net geen 100 kilo dus er moet iets gebeuren. Ik ga maandag ook beginnen met medicatie die helpt om minder somber te zijn en misschien minder eetbuien te hebben.
Ik vind het heel eng en durf niet maar ik moet wel want nu gaat het ook niet goed.
Misschien kom ik later weer even schrijven.
Vanaf maandag een nieuwe start maken. Ik hoop dat ik 50 kilo af kan vallen voor de zomer

Vandaag was de eerste dag en heters echt doodeng maar de groep was echt heel aardig. Het ergst vind ik dat ik zeker de eerste maand 2x in de week in ondergoed moet wegen en dat we ons gewicht in de groep moeten vertellen. Op hun weegschaal woog ik gelukkig nog net onder de 100 kilo (99,8) en ik schaamde me dood omdat ik toch in een gemengde groep zit waar ook mensen met anorexia in zitten die net uit het ziekenhuis zijn en gewoon 60 kilo minder wegen.
Veder heb ik voor mijn gevoel alleen maar gehuild en vooral het eten samen vond ik heel eng want je moet aan zoveel dingen.denken en je moet 1 boterham zoetigheid nemen. Voor m’n gevoel word ik nog dikker maar zij zeggen dat als ik hun lijst volg en geen eetbuien heb ik misschien wel een kilo of iets meer per week afval. We zitten met3 mensen met boulimia/bed in de groep enzo gaan met ons na de lunch een uur wandelen of bewegen terwijl de rest een uur verplicht met een dekentje op de bank moet zitten. Ik vond het lopen echt zwaar want we moesten best hard doorlopen.
Ik kan nu niet echt slapen en alles in me roept om die eetbuien. Ik ben toch wel blij dat ik hier ben want anders was het zeker. mis gegaan

Noor, zijn er meer mensen zoals jij, die rond de 100 wegen? Probeer met hen contact te zoeken, dan wordt het leuker, en zoek afleiding. Probeer een vriendje/vriendinnetje te vinden, samen zal het leuker en makkelijker zijn.

Hoi Noor, hoe gaat het met je? Krijg je al wat meer grip op de eetbuien?
Hoe is het op de groep?

@d iemand die hier ook wat heeft geschreven heeft ook flink overgewicht maar verder is niemand zo dik.

Ik heb nu 3 win geen eetbui gehad en woog gister 94,8. In 3 weken ben ik 5 kilo afgevallen.
Toch roept alles in me om een eetbui. Dat wordt alleen maar groter en ik kan soms aan niets anders denken.
We gaan vandaag in m'n individuele gesprek kijken of ik toch een eetbui mag hebben en dan spreken we van te voren af wat en hoeveel ik mag eten. Ik hoop bijna dat dat doorgaat terwijl dat gevoel na een eetbui ook vreselijk is.
Verder huil ik nog steeds veel en vind dat vresijk.
Het is zwaar maar ooit gaat het me helpen.

Wat ben je goed bezig Noor. Wat knap dat je al zo lang geen eetbui hebt gehad en wat fijn dat je wat bent afgevallen. Ik hoop dat de eetdrang snel weg gaat

Dank voor je update Noor!

Heel goed dat je al drie weken geen eetbui hebt gehad!! Echt top gedaan! Je ziet, een andere omgeving met andere regels en gebruiken, kan heel erg helpen om gedrag te veranderen!!

Spijtig om te lezen dat je nog niet van je eigen succes en prestatie kan genieten. Op het resultaat van drie weken lang geen eetbui hebben, met als gevolg gewoon 5 hele kilo's (!!) te zijn afgevallen, dien je zo giga trots zijn!! Héél véél meiden (en ook jongens) doen je dat niet na! Absoluut niet! Hartstikke goed gedaan!! Wees hier trots op! Dit is jouw resultaat en dat pakt niemand je meer af!

Als je blijft vragen om die gecontroleerde eetbui zullen de hupverleners die waarschijnlijk wel gaan toestaan: hulpverleners proberen altijd zoveel mogelijk nutteloze blokkades in je hoofd, die jou afleiden van het doel, weg te nemen; het doel halen is belangrijker dan dat jij continu een rotgevoel hebt omdat je geen eetbui mag hebben.

Ikzelf zou je nooit toestemming geven voor een gecontroleerde eetbui. Ik vind dat je door het rotgevoel dat je nu ervaart, heen moet. Als je daar immers eenmaal doorheen bent, kan je namelijk veel makkelijker relativeren en terugkijken op je eetbuien. Hierdoor kan je voor je zelf ook veel beter analyseren waar die drang naar eetbuien vandaan kwam. Dit maakt je een sterker mens!

Persoonlijk zeg ik dus volhouden zonder gecontroleerde eetbui(en). Deze periode van eetdrang en rotgevoel omdat je geen eetbui mag hebben, gaat voorbij! Er is altijd licht aan het einde van de tunnel. Bij de een duurt dit wat langer dan bij de ander, maar hoe lang het ook duurt, vertrouw erop dat je er altijd sterker uitkomt dan dat je erin ging! Over een jaar is jouw levensgeluk veel hoger en ben jij dus een sterker, leuker en gelukkiger mens dan nu! Vertrouw hierop!

Succes de komende tijd en blijf updates posten!

Hoi Noor,

Hoe gaat het nu met je?
Gaat het nog steeds zo goed? Zit je nog bij Evert in de groep en mag jij ook al af en toe naar huis?

Liefs Lotte

Bedankt voor jullie berichtjes en sorry dat ik zo lang niet gereageerd heb. Het gaat hier als ik vannacht niet meereken best wel goed. Mijn eetppatroon is weer normaal maar die structuur erin houden kost me nog wel veel moeite. We hebben 2 maanden geleden bewust gekozen wel de gecontroleerde eetbui in te zetten om er zo ook achter te komen wat nou de angst geeft en de spanning. Ik ben sinds kort de weekenden thuis maar wel met strenge regels met wie je contact mag hebben ivm Corona. Ik val nog steeds af en. In vergelijking met de eerste dag daar is m’n bmi van 36,8 naar 32,3. Ik wil bewust even geen kilo’s neerzetten want ik schaam me nog best wel voor mijn gewicht en zo geeft het toch een beeld van dat het heel goed gaat.
Net is het alleen wel even flink misgegaan en heb ik een vrij grote eetbui gehad en gebraakt. Daarom ben ik nu ook wakker want slapen gaat ook veel beter. Ik heb alles uit m’n anti eetbui plan stap voor stap ingezet maar toen ik bij punt 8 van de 10 was met dingen die ik zou doen ging het mis en kon ik het niet meer tegenhouden.
Het is niet goed dat het gebeurd is maar ik moet mezelf niet afstraffen maar zeggen dat het de vorige keren maar gelukt is ik tot punt 3 en 5 te komen en het nu al gelukt is om het tot punt 8 vol te houden en daardoor 2,5 uur enorme eetdrang heb kunnen verdragen.
Ik blijf het praten nog zwaar vinden en heb nog veel waar ik aan moet werken
Vaak wil ik stoppppen maar ik weet dat ik door moet gaan

Goed gedaan Noor! Je bent in 3 maanden tijd 10 kilo afgevallen! Aangezien het met goede en slechte tijden gaat is het een goed resultaat. En merk je ook dat je 10 kilo bent afgevallen? Bijv dat het makkelijker lopen is, beter conditie, mindere (mooie) rondingen? En bmi is wel goed, maar wat ook een goede indicator is, is vet percentage. Hoe zit het daarmee bij jou?

Wat ben je sterk noor!
Blijf geloven in jezelf of geloof juist in jezelf! Ik ken je natuurlijk niet maar ik ben trots op je!