Beste Maartje (toevallig, een naamgenootje!),
Ik wil je - als je dat goed vindt - graag een digitale knuffel sturen.
Het spijt me dat je dit nu meemaakt.
Natuurlijk weet ik niet exact hoe jij je voelt, maar zelf heb ik ook diagnoses (die met elkaar samenhangen). 1 daarvan is Anorexia. Sinds 1 jaar gaat het beter. De eetstoornis is gerelateerd aan andere dingen waar ik last van heb. Is dat wellicht ook bij jou het geval? De negatieve gedachten over mezelf hebben betrekking op zowel mijn mentale als fysieke gesteldheid. Voor mij gaat Anorexia niet alleen om eten of gewicht, maar was/is het vooral een mentaal. Ik heb last van een 'negative mind'.
De overgang van de 'basislijst' naar een volgend plan voelde voor mij ook erg spannend. Ik was zo opgegaan in negativiteit, angst en somberheid, dat ik instortte. Ik zocht veel informatie op online over voeding en vergeleek mezelf met anderen (geen zorgen; het is niet erg en al helemaal niet jouw schuld als jou dit ook gebeurt, of als je dit nog niet doorhebt. Nooit jouw schuld!).
Ik was bang voor het aankomen, wilde dit niet, voelde me onzeker, zelfs boos, en hopeloos.
Deze dingen mág je voelen, maar gelukkig kloppen ze niet. Je emotionele brein controleert 66% van je brein, je logische brein maar 33%. Het kost dus meer moeite om rationeel na te denken dan om emoties te volgen. De Anorexia is emotioneel. Als jij naar je logische brein gaat, kan de negative mind je niet volgen!
Voor je bang wordt, bedenk dit: stel dat je een patiënt aan het helpen bent. Wat zou je tegen diegene zeggen?
Dat ze het niet verdienen om de hulp te ontvangen? Nee, dat zou jij niet tegen een ander zou zeggen. Wat maakt jou anders? Het antwoord is dat je geen uitzondering bent op de regel dat je het verdient om hier te zijn.
Ik kan je één ding met 101% zekerheid vertellen, en dat is dat je niet bang hoeft te zijn voor de dingen die nu spannend lijken. Het zal niet te snel gaan, het zal niet betekenen dat je waardeloos bent, het zal geen ongewenste vorm aannemen. Ik was bang dat het een ramp zou worden. Maar dit was de negative mind. En bedenk: er zal niets gebeuren zonder dat jij er bij bent. Praat over je gevoelens en deel je angsten. Je lichaam zal mettertijd alles ordenen.
Dit lijkt misschien spannend, maar de caloriën zijn niet bepalend voor het proces dat je doormaakt. Ik wilde destijds hetzelfde weten als jij, exact wat er zou veranderen. Maanden gingen voorbij voordat ik achterstevoren begon te wegen, en mijn moeder al mijn eten liet klaarmaken. Deze dingen zijn de methoden maakten dat ik niet verantwoordelijk was, waardoor mijn hoofd niet boos op me kon worden. Ik heb meegemaakt dat er geen ramp is gebeurd. Je mag erop vertrouwen dat het goed komt. De mensen die je spreekt hebben het beste met je voor. Ze willen je (ook al voelt het voor de Anorexia misschien soms zo) niet plagen.

Bedankt voor je moed. Ik ben trots op je, en je bent nooit alleen. Blijf volhouden. Laten we het samen doen, oké?