Hey Amv,

Zo te lezen voer je een hele heftige strijd met jezelf, je gewicht en je voeding. Het lijkt je volledig te beheersen en er lijkt alsof je geen ruimte meer hebt voor andere dingen dan eten, sporten en afvallen.

Ik maak me erg veel zorgen om je en hoe je met jezelf en je lijf omgaat. Op basis van je verhaal kan ik niet anders concluderen dat je in de beginfase van een eetstoornis zit. Waarschijnlijk wil je afvallen omdat je denkt dat je dan meer zelfvertrouwen krijgt, mooier bent en meer waardering krijgt van anderen?

Ik adviseer je om zo snel mogelijk hulp te zoeken bij jouw eetprobleem. Je richt zowel psychisch als lichamelijk veel schade bij jezelf aan als je dit patroon van vasten, afvallen en sporten. Weet je welke risico's je nu allemaal loopt?

Je verdient het om gezond en gelukkig te zijn en daar hoort een gezond gewicht en een gezonde levensstijl bij. Een eetstoornis gaat eigenlijk nooit over eten, maar over achterliggende problematiek. Het (niet) eten is een bliksemafleider. Spelen er bij jou zaken waardoor je je zo op je gewicht en uiterlijk focust? Zit je niet lekker in je vel?

Hoe dan ook, ik hoop dat je het jezelf gunt om hulp te zoeken om je weer fit en happy te voelen. Je hoeft dit niet alleen te doen!

Laat je even een reactie horen?

Hooi Amy,
Ik zou niet echt weten aan wie ik het zou moeten vertellen, want ik schaam me er eigenlijk heel erg voor. Ooit heb ik wel kort iets aan een vriendin hier over verteld met veel moeite. Maar ik had hier uiteindelijk heelveel spijt van, want ik wilde niet dat andere mensen het te weten zouden komen. Ik weet zelf niet precies hoe dit allemaal zo gekomen is. Het enige wat ik zou kunnen bedenken is dat ik het moeilijk vond om mijn plaatsje te vinden op school. Ik had niet echt vriendinnen op school en ik werd gepest door drie meiden, waarvan ik eerst dacht dat het mijn vriendinnen waren. Dit is gelukkig over en vriendinnen heb ik momenteel genoeg. Ik zou het verder niet echt weten.. Ik ben verder wel heel erg onzeker. Als mensen mij niet mogen kan ik daar ook echt niet tegen. Dan wordt ik altijd helemaal verdrietig en probeer ik extra aardig te doen tegen dat persoon. Ik vind het belangrijk hoe andere over mij denken. Verder ben ik ook heel erg perfectionistisch, dingen zijn dus ook niet snel goed. Alles moet perfect! Als ik dingen maak en het is net niet helemaal mooi, dan moet ik het ook altijd opnieuw doen. Het zou misschien daar aan kunnen liggen, maar ik weet het eigenlijk ook niet heel goed. Kusjes Am

Hey Am,

Fijn dat je even een reactie schrijft!

Het raakt me te lezen dat je je zo schaamt voor je eetstoornis (mag ik het zo noemen?) en je het aan niemand kunt/wilt vertellen. Ik begrijp heel goed dat je het het liefst verborgen wilt houden, maar als je er alleen mee rond blijft lopen gaat het van kwaad tot erger en ga je je alleen maar meer onzeker en ongelukkig voelen.

Vreselijk om te horen dat je gepest bent door meiden van wie je dacht dat ze jouw vriendin waren. Ik wil je graag meegeven dat je niets of niemand hoeft te pleasen om aardig gevonden te worden. Je mag gewoon jezelf zijn, dan ben je op je mooist. Mensen waarderen jou om wie je bent, niet omdat je geforceerd aardig tegen ze doet. Je bent goed zoals je bent!

Onzekerheid en perfectionisme zijn kenmerkend voor mensen met eetstoornissen. Het zou heel goed kunnen dat je door deze kenmerken in combinatie met het gepest zijn op een gegeven moment een eetstoornis hebt ontwikkeld. Het zijn ook de factoren die een eetstoornis heel lang in stand kunnen houden.

Wat zou je zelf graag willen? Zou je graag een gezonde, blije en zelfverzekerde meid willen zijn die volop van het leven geniet? Of wil je graag doorgaan met het obsessief bezig zijn met eten, gewicht, sporten en pleasen?

Ik hoor graag weer van je, ook als ik verder wat voor je kan betekenen!

Liefs!

Hee Amy,
Ik zou heel graag niet meer obsessief bezig willen zijn met eten etc. Maar ik vind mezelf gewoon veelste dik en ik ben bang dat als de gedachtes weg zijn, dat ik dan nog veel dikker wordt. Ik kan ook tegen mijzelf nu zeggen dat ik ermee stop om erover te denken, maar dat lukt niet. Ik wil er wel heel graag vanaf, want ik wordt er zo gek van. Maar het is op een of andere manier ook weer fijn. Soms maakt het mij verdrietig, soms nerveus en soms geeft het rust en is het eigenlijk heel relaxt opeen of andere manier. Er zijn momenten dat ik er minder last van heb, maar soms kan ik er ook heel emotioneel door raken. Bijvoorbeeld op momenten dat ik veelste veel heb gegeten en als ik dan ben aangekomen. Dan raak ik van binnen echt helemaal in stress en paniek. Ik wordt hier helemaal gek van, maar ik weet echt niet wat ik hier aan moet doen. Ik wil er vanaf, maar ook weer niet. Maar ik zou niet zo goed weten wat ik er mee moet. Xx Am

Hey Am,

Ik kan me zo goed voorstellen dat je helemaal gek wordt van het zorgen maken over je uiterlijk, gewicht en wat je wel/niet eet op een dag. Dat is ook erg vermoeiend!

Ik denk dat het goed voor je zou zijn om hier hulp bij te vragen van een professional. Die kan samen met jou kijken welke gedachten wel en niet realistisch zijn rondom je eten en gewicht. Het is bijna onmogelijk om dit alleen te doen, zoals je zelf ook wel merkt. Het lukt niet in je eentje om al die gedachten stop te zetten.
Die professional kan ook samen met jou kijken naar wat een goed en gezond voedingspatroon is en of je daadwerkelijk te zwaar bent. Hoe lijkt jou dat, om hier hulp bij te krijgen?

Hi Amy,
Ik zou er heel graag ervan vanaf willen. Hulp zou ik fijn vinden, maar ik durf het ook niet echt. Ik durf het niet te vertellen aan mensen. Ik ben bang voor wat ze wel allemaal niet gaan denken en voor de manier waarop ze dan tegen mij gaan doen. Ik zou ook niet echt weten waar ik dan hulp zou moeten zoeken. En ik zou me ook niet kunnen voorstellen dat ik echt een eetstoornis zou hebben. Want ik ben helemaal niet dun, vind ik zelf. Mensen met een eetstoornis zijn altijd veel dunner enzo en ik ben bang dat mensen me dan een aandachtsvrager gaan vinden, als ik open ben over waar ik mee zit. Ik durf het gewoon echt niet. ) : xx Am

Ik was ook laatst een weekje op kamp. Ik at en dronk daar vrij weinig. Ik at ongeveer 300kcal per dag. Het ontbijt, lunch en avondeten sloeg ik allemaal over. Ik deet dit omdat ik wilde afvallen en vanwege schaamte. Het ging me best gemakkelijk af. Er werd best wel veel eten aangeboden door iedereen, maar ik probeerde dit te ontwijken of ik bedacht een smoes. Meestal zei ik gewoon dat ik het niet luste. Ik stond daarom ook bekend als “het kind dat niets lust”. Ik was drie dagen lang niet naar de wc geweest en daar begonnen mensen zich ook zorgen over te maken. Wat ik echt heel vervelend vond. Daardoor moest ik ook ontzettend veel drinken van iedereen etc. Omdat ik aan het uitdrogen was. Ik was aan het begin van kamp ook nog heel levendig, maar na mate de tijd voorderede werd ik heel vermoeid en engerieloos. Opbegeven moment was ik ook ziek, ik had diarree en hele erge maagkrampen. Er werd mij verteld dat het kwam omdat ik veelste weinig at en dronk. Ik was deze week ook best er afgevallen, mijn moeder viel het ook op. Maar ze dacht dat het door de diarree kwam ofzo. Ik hoop alleen niet dat ze er hierdoor misschien achterkomen, daar ben ik echt bang voor.

Hey Am,

Ik kan me heel goed voorstellen dat je je erg schaamt en niet om hulp durft te vragen. Dat is ook heel erg eng, helemaal omdat je zo bang bent dat ze jou er negatief om gaan beoordelen.

Toch raad ik je aan om het zo snel mogelijk aan iemand te vertellen en hulp te zoeken van een professional. Wat je nu doet (niet eten) is erg schadelijk voor je lichaam. Dat merk je nu ook al meteen, omdat je op kamp zo verschikkelijk moe en energieloos was en later ook ziek werd. Nu blijft het bij deze klachten, maar wanneer je dit patroon doorzet, krijg je nog veel meer lichamelijke en geestelijke klachten. Dat wil ik je heel graag besparen, en daarom raad ik je ook zo dringend aan om hulp te zoeken.

Het is wel kenmerken voor meisjes met anorexia dat ze zichzelf veel dikker zien dan ze zijn en ze altijd maar denken dat anderen veel dunner zijn. Maar is dat wel daadwerkelijk zo? Je bent al vrij licht voor je lengte. Weet je wat de gevolgen zijn voor lichaam en geest als je (nog) meer af gaat vallen? En wat is je motivatie om af te vallen? Denk je daardoor gelukkiger te zijn?

Lieve AM, zoals je wel in de gaten hebt ben ik bezorgd om je en wil ik graag dat je weer gelukkig en gezond wordt. Daarvoor heb je hulp nodig. Bespreek het met een volwassene die je vertrouwd, bijvoorbeeld je moeder, een tante of een vertrouwenspersoon op school. Je kan ook altijd naar de huisarts gaan voor een verwijsbrief naar een dietiste en/of psycholoog om je te helpen. Als ik iets voor je kan doen, laat je het me dan ook weten?

Ik hoop dat dit je motiveert om betere keuzes te maken voor jezelf!

Liefs!

Hee Amy,
Dankjewel voor al je tips! Ik durf het echt niet te vertellen aan iemand. Zodra ik er iets over wil zeggen, durf ik het toch echt niet. Er komt dan ook echt geen woord uit mijn mond. Ik weet ook niet wat ik hier verder mee moet. ) : Maar ik wil je in ieder geval heel erg bedanken voor je hulp.
Kusjjess Am

Hey Am,

Ik kan me voorstellen dat het je niet lukt om erover te praten met anderen. Wat je nog zou kunnen doen, is om op te schrijven wat je graag wilt zeggen. Die brief kun je dan aan diegene geven. Je kunt er dan bij zeggen of schrijven dat je het via een brief doet, omdat je het niet durft te vertellen.
Is dat nog een optie?

Liefs!