Een selectieve eetstoornis,Vitarexia en ARFID kunnen mogelijk een oorzaak zijn voor je gedrag maar ik kan je wel eetadvies geven maar mijn tip is om naar een dokter te gaan voor voedingsadvies want je krijgt echt te korte met je eetpatroon. En ja meer mensen vertonen dit gedrag maar vaak zijn ze er niet open over.

Net zoals mensen met andere eetproblemen heb jij waarschijnlijk meer baat bij de hulp van een psycholoog dan van die van een diëtist of voedingsdeskundige.

Een psycholoog gaat met jou de diepte in: waar komen je angsten en onzekerheden vandaan. Waar liggen deze aan ten grondslag en hoe kan je deze op een positieve manier benutten zodat het niet je hele leven beheert, wat zich bij jou dus uit in bijzonder eetgedrag. Een psycholoog leert je eigenlijk om als een soort waarnemer over jezelf te kijken, waardoor je je eigen gedrag en handelen veel meer van een afstand kan bekijken en deze hierdoor veel beter kan duiden en analyseren.

Mijn advies is zodoende om naar een psycholoog te gaan. En natuurlijk ben je niet gek of gestoord als je een psycholoog bezoekt, hopelijk is dat nu eindelijk bij iedereen wel eens doorgedrongen.

Hulp durven vragen en accepteren is altijd een teken van kracht, nooit van zwakte.

Succes!

Dankjulliewel, ik heb de eetstoornissen opgezocht en kwam erachter dat wat ik m’n hele leven al meemaak overeen komt met het verhaal van een selectieve eetstoornis. Ik schrok me dood dat het echt een soort eetstoornis is maar wel fijn om te weten dat het echt een probleem kan zijn voor meer mensen dan alleen ik. Het idee om naar psycholoog klinkt in mijn geval wel goed denk ik. De moed vinden om dit te doen vind ik wel erg moeilijk. Ik vind het idee om te vertellen tegen m’n ouders over waar ik achter ben gekomen al doodeng! Wel ben ik jullie erg dankbaar dat ik er wel eindelijk achter ben gekomen dat het iets serieus is waar ik al die jaren al last van heb

Ach laat ook maar zitten, ik kan me vinden in het verhaal van een selectieve eetstoornis alleen lees ik allemaal verhalen van mensen die echt heel selectief eten en helemaal niks durven te proeven. Ik kan het meeste nieuwe eten wel proeven (sommige dingen niet omdat ik bij voorbaat iets al smerig vind door andere factoren) en vergeleken met hun valt het bij mij denk ik nog wel mee. Gelukkig voor mij dat het altijd erger kan (kuch kuch)😒.

Nu weet ik zeker dat ik hier nooit iemand over ga vertellen. Als ze het opzoeken denken ze dat ik helemaal niks eet ofzo. Als ik dan hulp zoek denken die hulpverleners ook gewoon net zoals m’n ouders dat ik kieskeurig ben qua smaak.

Alsnog bedankt, ik heb toch eindelijk mn verhaal kwijt gekund.

Ik snap je laaste reactie, maar het klopt niet helemaal in mijn ogen. Je hebt natuurlijk mensen bij wie het bijvoorbeeld wat erger is. Maar dat betekent niet dat jij het niet kan hebben of geen last van hebt.
En ik weet ook dat er ook mensen zijn waarbij het dus klein begint, maar wel kan eindigen met niks durven proeven.
Dus dan is het inprincipe beter om te voorkomen dan genezen.
En met wat je zei van als hulpverleners opzoeken (...),
Als je een goeie "hulpverlener" hebt die er verstand van heeft dan denken ze niet zo snel aan de smaak ding.
Is er misschien een docent, vertrouwingspersoon, familielid etc die je vertrouwd? Bespreek het dan met hun. Misschien weten zij nog iets.
(Een tip, zeg niet ik heb dit, maar bijvoorbeeld iets met ik heb hier van last en ik snap het niet en wil antwoorden ofzo)
Hou je taai
Xx

Ik herken mezelf hier zo erg in! Ik dacht heel lang dat ik de enige was omdat ik nooit wat kon vonden op het internet. Ik eet echt heel weinig omdat ik veel normale dingen zoals aardappelen en gekookte groenten niet lekker vind. Ook eet ik nauwelijks iets op school omdat ik vaak geen zin heb in mijn lunch, ik eet dan vaak niks of een paar stukjes fruit. Ook met het avondeten eet ik vaak niet mee omdat er dan weer aardappelen groente vlees op tafel staat. Bij mij was het altijd zo dat ik excuses bedacht om niet mee te eten en sinds de middelbare school heb ik dusdanig veel vrijheid dat ik er mee weg kom. Ik een eigenlijk alleen als ik er zin in heb en niet omdat ik het nodig heb.

Hoi Laura,

Hoe jij het beschrijft ervaar ik het ook! Het is fijn om te lezen dat ik niet alleen ben met dit probleem. Ik eet inderdaad ook alleen als ik er zin in heb en af en toe als ik ga sporten omdat het dan echt wel moet, omdat mn spieren anders verkrampen of dat ik flauw val. Mijn vriendinnen snappen echt niet dat ik zo denk. En ook ik dacht dat ik de enige was die hier last van had. Al die tijd dacht ik dat ik gewoon gek was en een probleem had dat niemand ooit zou gaan begrijpen

Zeker hulp zoeken en op een site als Proud2bme kan je ervaringsverhalen lezen en chatten met ervaringsdeskundige of professional. En tips op gebied van hulpverlening.
Denk dat er twee dingen spelen. selectief zijn. Op zich niet het grootste probleem. En niet durven eten, zo lijkt het me. Dat is een veel groter probleem. Daar zitten angsten onder. En school of een andere plek buitenshuis kan minder veilig aanvoelen. Misschien dat er iets is gebeurd in je vroegste kindertijd. Misschien een onbewust trauma. Sommige kinderen hebben te maken met een verloren tweelinghelft.
Zou me focussen op wat je wél kan eten en wat jouw lichaam nodig heeft. En dat zijn zeker geen chips. Beter zou dan zijn bijvoorbeeld van die dikke crackers met zaden, waar redelijk wat eiwit in zit.
Als je misschien niet zo van het brood bent, zijn er genoeg andere dingen die je zou kunnen eten. Als het maar voldoende voedingsstoffen bevat. En als je minder van de aardappels zou zijn, zou je nog granen of pseudogranen kunnen eten. Misschien zelf meehelpen met koken, om meer verbinding te krijgen met je eten. Misschien je eigen groente kweken in tuin, op balkon of in de vensterbank. Zelf een eetstoornis gehad, wat nog wat gevoelig ligt. Vind het veel makkelijker om zelf een hapje klaar te maken dan dat ik bij mensen moet wachten tot het eten op tafel staat. Dat wachten geeft me juist spanning.
Verstoring van je eetlust kan soms ook te maken hebben met tekorten aan voedingsstoffen.
En sporten op hoog niveau. Misschien goed voor je, misschien niet en zeker in jouw situatie. Alles eruit halen, kan teken zijn van perfectionisme en mensen met een eetstoornis hebben vaker last van perfectionisme. Belangrijkste voor je lijkt me een beter contact te krijgen met je gevoel.

Mensen met een eetstoornis hebben vaak een tekort aan zink en andere stofjes. Bij bloedonderzoek bij de dokter wordt maar op een paar stofjes getest en bloedwaarden zeggen niet alles. Zou alles wel overleggen met je ouders en niet zomaar wat gaan kopen.
Eet zelf wel edelgistvlokken, waar onder andere zink en vitamine B zitten.
Bij topsport verbruik je meer voedingsstoffen en verlies je via het zweten mineralen.

Hee allemaal,

Ik heb laatst de term ontdekt ‘arfid’, dit is iets waar ik al mijn hele leven last van heb. Maar sinds dat ik erkenning heb gevoeld door het weten van de officiële term, ben ik op zoek naar mensen die dit ook hebben. Heb jij dit ook en behoefte aan contact met mensen die dit ook hebben, reageer dan graag op dit berichtje!

Groetjes
Jacobien
(21 jarig vrouw *)

*dit bericht is aangepast door de moderator

hey @bienie, wat is dat precies?