Jij hebt en had geen ****je bende ***

Dit bericht is aangepast door de moderator.

Beste Lotte, aub niet luisteren naar "hahayloveyou"! Volgens de BMI berekener op deze site was je op je 10e met 1,50 m en 46 kilo net iets te zwaar (2 kilo). Op je 11e had je met 1,52 m en 43 kilo een BMI van 18,6 dat nog als "gezond' wordt gezien.
Met 1,53 m en 36 kilo zat je op het randje van het ondergewicht. 38 kilo is net weer in het gezonde bereik. Naast het feit dat je dus NIET DIK bent en dat ook niet was, kun je een eetstoornis niet aan het gewicht aflezen, het is een psychisch probleem met lichamelijke gevolgen. En jij bent zeker wel afgevallen, je hebt op de grens gezeten wat erg ongezond is als je in de groei bent. om nog maar niet te spreken van wat er allemaal in je hoofd moet om zijn gegaan. wat jij hebt gehad, moet dus serieus genomen worden.
calorieën tellen en dat niet meer uit kunnen zetten is iets dat ik zeker herken. Wat mij heeft geholpen, is om mezelf uit te dagen: eet eens een week lang drie maaltijden per dag en 2 tussendoortjes, zonder je in die week te wegen. je mag best calorieën tellen, maar je moet ze binnenhouden! als je je na een week weegt, zul je zien dat de calorieën die je hebt binnen gekregen je niet of nauwelijks dikker hebben gemaakt en dat calorieën in die zin dus niet gevaarlijk hoeven te zijn.
een andere uitdaging die ik ben aangegaan is: elke twee dagen 1 ding eten waarvan je niet weet hoeveel calorieën erin zitten. dat is eng om mee te beginnen maar het werkt! en blijf je wegen zodat je ziet dat calorieën je niet dik maken als je gewoon de 'gezonde hoeveelheid' eet. want als je ziet dat ze je niet schaden dan zul je op een gegeven moment stoppen met tellen omdat je dat niet meer nodig hebt.
hopelijk heb je hier iets aan, succes meisje!

Daar sluit ik me bij aan Rachel! Probeer af en toe iets te eten dat iemand anders bijvoorbeeld heeft klaargemaakt.
Ik heb lange tijd enorm ondergewicht gehad (als gevolg van anorexia). In de tijd dat ik mijn eigen boodschappen moest doen en voor mezelf moest koken lukte het me niet om niet te tellen.
Uiteindelijk heb ik met mijn moeder afgesproken dat zij één keer per week mijn avondmaaltijd mocht bereiden en dat we die samen (helemaal) op zouden eten. Hierdoor wist ik dus niet wat er in die maaltijd zat aan calorieën. Dit hebben we langzamerhand steeds vaker gedaan (eerst één keer per week, daarna twee keer, daarna drie keer, enzovoort). Totdat ik alle avondmaaltijden gewoon met mijn gezin mee kon eten.

Natuurlijk weet je wel ongeveer hoeveel calorieën er in bepaalde producten zitten (zeker als je lange tijd alles hebt geteld), maar het feit dat iemand anders je maaltijd bereid is al een hele stap in de richting van het loslaten van controle. Als je dan ervaart dat je inderdaad niet zomaar kilo's aankomt (helemaal niet zelfs), dan durf je steeds een stapje verder te gaan (tenminste dat is mijn ervaring) en kom je langzamerhand van het obsessieve tellen af.

Geloof me het is echt een opluchting als je niet meer overal getalletjes ziet als je aan het eten bent;)

Sterkte!

heel erg bedankt meiden ! hier heb ik echt wat aan ! thanxx