Ja indd Carly, ik zit er ook heel erg mee. Even een aanvulling op jouw verhaal: Vandaag is Merel weer ziek naar huis gegaan: ze kon nauwelijks lopen en had ontzettend veel buikpijn. Ze zag er heel slecht uit, met diepe wallen en gescheurde mondhoeken. Ook was ze lijkbleek. Toen ze naar huis was gegaan, hebben Carly en ik met iemand gesproken die er ervaring mee heeft. Zij vertelde ons dat het beter is als we het aan onze ouders vertellen en aan de mensen waarvan wij denken dat het goed is dat ze het weten. Dit terwijl Merel ons op het hart heeft gedrukt het tegen niemand te vertellen. Ook zei de vertrouwenspersoon dat ze er dood aan kan gaan... dit kwam echt als een klap aan. Natuurlijk weet je dat het gevaarlijk is wat zij doet, maar om het iemand hardop te horen zeggen was echt weird.. Nu willen we het samen aan onze ouders vertellen en gaan we minder 'lief' doen tegen Merel, dat kregen wij als tip van de vertrouwenspersoon mee. Zij moet ONS leven niet meer beheersen, wij moeten HAAR leven beheersen! Liefs, Emma.

goed zo meiden goed dat jullie toch aan iemand hebben vertelt, klinkt gemeen maar ze zou jullie dank baar zijn als ze van haar eetstoornis af is, overgeven door vinger in de keel te steken is inderdaad heel gevaarlijk, er zitten veel lichamelijke gevolgen aan vast (meestal)

jullie hebben echt het juiste gedaan!

alleen weten haar ouders er ook van af?

Hoiiii
Jullie waren teminste sterk genoeg om het aan iemand te vertellen. Had ik het maar gedaan.... Mijn vriendin heeft anorexia 4 maanden wist ik er van af maar ik deed niks! super stom van me ik zei af en toe wel : Niet doen! eet nou maar op het is slecht voor je en je bent niet dik!
maar dat hielp niet. Ze kwam wel in een kliniek... Alleen als ik het had verteld was ze er nog beter aan toe en was ze er sneller van af. Ik heb nu een schuld gevoel... Ze had wel dood kunnen zijn! door mij omdat ik zo laf was om niks te zeggen! wees blij met wat jullie hebben gedaan. Hiermee red je haar